Fish Tank (Andrea Arnold, 2009)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

fish-tank

Fish Tank, de tweede speelfilm van de Britse regisseur Andrea Arnold, is gefilmd in het ouderwetse aspect ratio van 1.33:1. Op breedbeeldtelevisie levert dat links en rechts balken op. De gebruikte beeldverhouding past perfect bij het verhaal.

Het geluid in Fish Tank lijkt voornamelijk in mono opgenomen. Slechts heel even komen omgevingsgeluiden in stereo tot ons. Dat gebeurt in de scène waarin de opgeschoten vijftienjarige tiener Mia (de sterk debuterende Katie Jarvis) met haar zusje, haar moeder Joanne (Kierston Wareing) en moeders nieuwe vriend Connor (Michael Fassbender) ver buiten de stad stoppen bij een afgelegen meertje. Daar valt het op dat de vogeltjes links en rechts om ons heen fluiten, terwijl het geluid in de rest van de film slechts uit één richting, recht vanuit het midden van het doek op ons afkomt. Het geluid in mono is de weergave van de beperkte bewegingsvrijheid die Mia zowel letterlijk als figuurlijk in haar leven heeft.

Hetzelfde effect wordt ook visueel bereikt. Het kleine beeldformaat vormt een extra begrenzing in de bewegingsruimte van Mia, terwijl de leefruimtes in de volgepakte, afgetakelde flat, ergens in een buitenwijk van een stad in Essex, al zo smal zijn. Mia probeert de hele film lang buiten het benauwende frame te komen, maar de camera blijft haar op de hielen zitten. Haar vrijheid wordt gelimiteerd door een afwijzende moeder (die haar dochter tijdens haar zwangerschap eigenlijk het liefst had geaborteerd), het gebrek aan ontplooiingsmogelijkheden in de omgeving, maar bovenal door Mia’s eigen dwarse karakter. Het zou verlossend zijn geweest als het beeldformaat aan het eind van de film opeens vergroot zou worden, maar dat gebeurt niet. Mia zal toch zelfstandig buiten de grenzen van haar puberleven moeten stappen.