August: Osage County (John Wells, 2013)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

augustosage

Zelfverklaard alcoholist Beverly Weston (Sam Shepard) lijkt ons bij aanvang van August: Osage County rechtstreeks aan te spreken wanneer hij in close-up vertelt over de moeizame lange relatie die hij heeft met zijn doodzieke, kettingrokende en aan medicijnen verslaafde vrouw Violet (Meryl Streep). Pas als zij ontwaakt en naar beneden komt stommelen, blijkt dat Beverly zijn monoloog de hele tijd richtte aan aanstaande huishoudster Johnna (Misty Upham). <I>Native American</I> Johnna bevindt zich op dezelfde positie als de filmkijker. De rest van de film ziet en hoort ze vanaf de zijlijn hoe Violet en haar drie dochters (gespeeld door Julia Roberts, Julianne Nicholson en Juliette Lewis) elkaar verbaal en fysiek naar het leven staan tijdens en na een beladen familiediner. Beverly heeft het huis op de prairie dan al verlaten en zichzelf vrijwillig uit het verhaal verwijderd.

August: Osage County is een toneelverfilming, geschreven en bewerkt door Tracy Letts. Zoals vaker bij toneelverfilmingen spelen de gebeurtenissen zich voornamelijk op één centrale locatie af. De langste scène vindt plaats rondom een overvolle eettafel. De nadruk ligt volledig op een overdaad aan dialogen en de prestaties van de acteerkanonnen die regisseur John Wells in stelling heeft gebracht. Meryl Streep zet een indrukwekkend tragisch monster neer. Violet heeft vanwege ziekte en medicijnmisbruik nauwelijks door hoe destructief haar harde woorden zijn. Ze is verbaal zo wreed dat je bijna zou denken dat de mondkanker een van boven opgelegde straf is. Dochter Barbara (Julia Roberts) heeft het sterke karakter van haar moeder overgenomen. Daardoor zijn de confrontaties tussen die twee net zo aangenaam als het aanschouwen van een frontale botsing tussen twee op volle snelheid rijdende, volgestouwde personenwagens.

Johnna neemt gepaste afstand tot al die heftige ruzies. Het liefst zondert ze zich af op haar kleine achterkamer. Maar goed ook, want anders zou ze zien hoe haar met liefde gemaakte en smakelijk ogende lunch zonder pardon tegen de vloer wordt gesmeten als gevolg van de zoveelste aanvaring tussen de familieleden. Omdat we ons in de positie van Johnna bevinden is ook de afstand tussen toeschouwer en de personages groot. De twee personages die het hardst getroffen worden door een belangrijke onthulling in het tweede deel van de film staan te veel in de marge van het verhaal om met ze mee te kunnen voelen. Meryl Streep trekt zo extreem de aandacht naar zich toe dat de rest van de cast daar met grote moeite tegenop kan boksen. De mannen spelen in dit huishouden sowieso de tweede viool. Alleen Chris Cooper krijgt heel even de gelegenheid te stralen in een ontroerende scène waarin hij eindelijk kan zeggen wat hij voelt.

Het risico bij toneelverfilmingen is dat toneelteksten de plaats innemen van beelden. Dat valt onder meer heel erg op wanneer tante Mattie Fae (Margo Martindale) en oom Charlie (Cooper) arriveren en Mattie Fae zegt hoe erg ze aan het zweten is. In het huis heersen temperaturen waarbij parkieten binnen 48 uur bezwijken. Als het werkelijk zo onhoudbaar warm is, waarom zie ik het zweet dan niet over de gezichten van de acteurs druipen? Vergelijk dat eens met het vocht dat over de acteurs gutst in bijvoorbeeld 12 Years A Slave, zelfs in scènes waarbij ze uitrusten op de veranda van een huis op de plantage.

6/10