Ingezonden brief van de schoonmaakploeg van Tony Stark.
We zagen de feestschade pas bij het ochtendgloren. In plaats van de te verwachten omgevallen glazen, plakkerige banken, bekruimelde tapijten, vingerafdrukken tegen de ramen, omgekeerde borrelnootjesschalen en half aangevreten appelpunten, werden we geconfronteerd met een interieur van een riante kustwoning waar een afgedwaalde straaljager doorheen leek gevlogen. De tussenmuren waren weggeslagen, in de vloer gaapte een gat, alle lampen waren van het gedeukte plafond gesloopt, het meeste meubilair smeulde, glas van gebarsten flessen had zich vermengd met de scherven van gebroken binnen- en buitenramen, opgedroogde bloedvlekken dropen van de dansvloer en waarschijnlijk had iemand een meloen laten ontploffen. Een meeuw was door het vernielde voorraam naar binnen gevlogen en pikte cokeresten uit de naden van een stoel. En dat allemaal omdat Tony Stark in een dronken bui met zijn maatje Rhodey Rhodes tijdens het drukbezochte avondfeest moest ravotten, getooid in dat rare rode ijzeren pak van ‘m.
Daar sta je dan met je stofdoek, teil en zwabber. Onze schoonmaakploeg kon er de lol niet van inzien. We zijn toch al zo onzichtbaar in actiefilms. Die actiehelden doen maar, en de onderbetaald boenende medemens moet sloven om tussen de bedrijven door de boel weer een beetje schoon en glanzend te krijgen. Terwijl verder niemand naar ons omkijkt.
Een paar dagen later was het opnieuw raak. De opdracht leek zo eenvoudig: het dagelijks bijharken van de perkjes en propjes rapen bij Stark Expo, het immense themapark van onze baas. Bleek meneer de nacht ervoor een akkevietje te hebben gehad met de kwaadaardige Ivan Vanko, een gehavende verzameling spieren vol enge tatoeages. Stark is tevreden met een dode Rus, grapte een van ons, zonder ook maar een glimlach bij de rest van de schoonmaakploeg teweeg te brengen. We hadden al zo slecht geslapen, ruw uit onze slaap gewekt door de ontploffingen aan het andere eind van de stad. De vlammenzee konden we vanaf kilometers ver ruiken.
Daar sta je dan met je schoffel, emmer en hark. Geen camera’s te bekennen om ons urenlange zwoegen vast te leggen. Overuren worden niet uitbetaald en aan loonsverhoging, of desnoods een incidentele schadepremie, doet Stark niet. Om moedeloos van te worden. Als iemand het in zijn hoofd haalt en, god verhoede, besluit deel 3 van Iron Man te verfilmen, dan zijn wij niet meer van de partij. Tony Stark mag na de gevechten zelf met een poetsdoek door zijn kantoor. Wij zullen staken!
4/10