Wat wil Repo Men nu eigenlijk zijn? Sciencefiction? Horror? Komedie? Neo-noir? Clipregisseur Miguel Sapochnik weet van de vier elementen geen bevredigende mix te maken. Zijn toekomstvisie is een aaneenschakeling van uitgekauwde afbeeldingen. Het grootstedelijke nachtlandschap, met piekende wolkenkrabbers, elkaar doorkruisende verkeersaders en reusachtige reclamefilmzuilen, herkent de genrespecialist uit Blade Runner van Ridley Scott (die het op zijn beurt van Metropolis heeft afgekeken). Een andere overeenkomst met Blade Runner is de tweetalige Verenigde Staten – de verkeersaanduidingen zijn in het Engels en in het Chinees.
Net als in Scotts dystopie is het hoofdpersonage een jager, ditmaal niet op cyborgs, maar op bionische onderdelen van dragers die hun aangeschafte organen niet meer kunnen afbetalen. Zonder pardon schiet Remy (Jude Law) namens het bedrijf The Union de schuldenaren neer om ze vervolgens op bloederige wijze van hun vitale organen te ontdoen. Hebben we meteen het horrorelement van Repo Men aangestipt. Na een ongeluk krijgt Remy zelf een kunsthart. Ironisch genoeg raakt hij uitgerekend pas na de inplanting van het kunstorgaan in gewetensnood over zijn werk. Door zijn werkweigering verdient hij niet genoeg om zijn nieuwe hart af te betalen. De jager wordt prooi.
Remy vindt zijn femme fatale in bionische nachtclubzangeres Beth (Alice Braga) met wie hij het land probeert te ontvluchten. Zijn wroeging komt te laat. We kunnen geen medelijden hebben met een man voor wie moord en doodslag jarenlang de gewoonste zaak is geweest. Jude Law heeft een te kille uitstraling om halverwege de film te veranderen in een held.
Sapochnik wil ons laten lachen om de dagelijkse arbeid van de repo men. Helaas is er niets grappigs aan hun moordpartijen en de ruwe wijze waarmee hun scalpels door vlees snijden. De eerste keer dat we Remy in actie zien luistert hij naar vrolijke muziek op de koptelefoon. De contrastwerking is een sleetse truc die na het afgesneden oor in Reservoir Dogs geen effect meer heeft. Dieptepunt wat betreft humor is de lollig bedoelde scène waarin Remy het liquideren van een muziekproducer uitstelt om zijn slachtoffer tijd te gunnen zijn eindmix af te maken.
Liev Schreiber is voorspelbaar gecast als de kwade genius achter The Union, Forest Whitaker weet zich als Remy’s collega en oude schoolvriend geen raad met zijn dubieus handelende personage, Alice Braga is als zingend bouwpakket te flets om te overtuigen als love interest (zelfs haar stem is nep), en ‘onze’ Carice van Houten heeft geen enkele ruimte om haar rol als echtgenote vlees en bloed te mee te geven.
In de voorspelbare plot wordt net iets te vaak tussen de bedrijven door verwezen naar de nieuwe uitvinding Neural Net (een machine voor virtuele dromen, dus dan weet je wel hoe laat het is). En waarom maakt Beth slechts eenmaal gebruik van haar extreem goed horende bionische oor? Een van de weinige geïnspireerde momenten is een liefdesscène waarbij de geliefden elkaar gepassioneerd open snijden. Helaas moet je bij de aftiteling met terugwerkende kracht constateren dat de twee zichzelf, en ook de arme kijker, al die moeite gerust hadden kunnen besparen.
3/10