Children Of The Damned (Anton M. Leader, 1964)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

Children Of The Damned

Children Of The Damned is het vervolg op Village Of The Damned (Wolf Rilla, 1960) en beter dan de voorganger. Niet vanwege het verhaal (onbevlekt ontvangen superkinderen worden vanwege hun buitenaardse gaven opgejaagd door de aardse supermachten), maar omdat de fotografie meer geïnspireerd oogt.

De cameravoering in Village Of The Damned is conventioneel als in een televisiefilm – Children Of The Damned neigt meer naar cinema. Je zou het verhaal kunnen zien als metafoor voor de verhoudingen tussen rebellerende tieners, opgestookt door rock-’n-roll, en de gevestigde normen van hun ouders, gezien binnen de context van de eerste helft van de jaren zestig. Ook in Children Of The Damned is muziek een wapen. De kinderen schieten dodelijk noten af op hun belagers met hulp van een op een kerkorgel aangesloten machine. De kakofonie kwam mij bekend voor en het duurde even voordat ik me weer herinnerde waar ik de sample eerder heb gehoord: in het titelnummer van het album Iso-Erotic Calibrations van het project T.A.G.C. uit 1994 met Clock DVA-voorman Adi Newton.

6/10