Persécution (Patrice Chéreau, 2009)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

persecution

Alleen al de slotmuziek maakt de aankoop van een bioscoopkaartje voor Persécution de moeite waard. Als we vlak voor de aftiteling afscheid nemen van Daniel (Roman Duris) zingt Antony Hegarty van Antony and the Johnsons het lied Mysteries Of Love uit Blue Velvet, ook een film met een nadrukkelijk dubbelgangerthema. Het lied duurt tot aan het Dolby-logo en bijna iedereen in zaal 1 van Het Ketelhuis bleef vorige week donderdag zitten tot aan het slotakkoord. Voor Daniel zorgt het mysterie van de liefde voor een constante worsteling.

Sonia (Charlotte Gainsbourg) is de liefde van zijn leven en zij heeft ook nog nooit zoveel voor een ander gevoeld. Toch kunnen de twee niet samenleven. Sonia omdat ze ruimte nodig heeft in haar onafhankelijke bestaan en vaak voor haar werk lange tijd de stad uit is. Daniel omdat hij te obsessief is, geen balans kent tussen liefde geven en liefde ontvangen en doordraait vanwege zijn frustratie daarover. Zijn gekte krijgt de vorm van een dubbelganger, een dakloze stalker (Jean-Hughues Anglade) die Daniel achtervolgt en zijn huis binnendringt.

Daniel ontmoet de zwerver in de metro van Parijs, aan het einde van de openingsscène. Die scène benadert de intensiteit van de indringende metroscène uit Code Inconnu uit 2000 (zie YouTube) en gooit de kijker meteen in het diepe. Net als in de film van Michael Haneke worden de passagiers tijdens de rit gestoord door een agressieve vreemdeling, een transseksuele zwerfster ditmaal. Niemand gunt haar een Euro en kwaad slaat ze een passagier in het gezicht, omdat die haar iets te lang blijft aankijken. Bij het uitstappen is Daniel de enige die een gesprek aan probeert te gaan met de geslagen passagier, maar zijn geagiteerde gedrag maakt de geschrokken jonge vrouw extra schichtig. Zijn latere stalker, bovenaan de roltrap vragend om een vuurtje, haalt zijn schouders op over het incident. Het moderne stadsleven is nu eenmaal bot.

8/10