Normaal gesproken zijn een alcoholist, een psychische verwarde kinderliefhebber en een sneue junk geen helden, behalve als ze respectievelijk André Hazes, Michael Jackson en Kurt Cobain heten, en al helemaal als ze dood zijn. Welke mechanismen ten grondslag liggen aan de cult of dead personalities, wordt iets duidelijker na het zien van World’s Greatest Dad, de derde speelfilm van Bobcat Goldthwait.

Net als Rachel H. en Courtney L. profiteert de onpopulaire poëziedocent Lance Clayton (Robin Williams) van de dood van een van zijn naasten. Zijn zoon Kyle (Daryl Sabara) overlijdt op zo’n gênante wijze, dat Lance het op een zelfmoord laat lijken. De zelfmoordbrief komt terecht bij de locale krant en de jongen verandert in de ogen van zijn klasgenoten en de docenten van een zonderlinge, agressieve, geperverteerde puber in een gevoelige, vroegwijze poëet en Lance wordt binnen enkele dagen de populairste leraar van de klas. Dat gegeven levert tot aan de laatste teleurstellende vijf minuten een redelijk rake satire op in een film waarin Williams zich weer eens van zijn beste kant mag laten zien. Zijn donkerste kant. Let ook op de relevante cameo van Nirvana-bassist Krist Novoselic als tijdschriftenverkoper.

7/10