Steven Soderbergh experimenteert graag, zoals in het absurdistische Schizopolis (1996) en The Limey (1999). Zelfs na zijn kaskrakers Erin Brockovich (2000) en Ocean’s Eleven (2001) maakt hij tijd voor goedkopere, kleine films zonder steracteurs zoals Bubble (2005). Het relatief goedkoop gedraaide The Girlfriend Experience, het relaas over de dure escortdame Chelsea (Sasha Grey) en haar stuklopende relatie met haar vriend Chris, is op documentaire wijze in chronologische volgorde opgenomen.
Het experiment vindt voornamelijk plaats in postproductie. De lineaire vertelstructuur wordt tijdens de montage drastisch omgegooid. Soderbergh husselt oorzaak en gevolg door elkaar en de kijker mag vervolgens de gebeurtenissen reconstrueren en in gedachten scènes terugzetten op de juiste plaats. Alertheid is geboden om betekenis te vinden in de geremixte beelden.
The Girlfriend Experience gaat over een leven waarin menselijke relaties weinig meer zijn dan zakelijke transacties. Als Chelsea afwijkt van de norm, verliefd wordt op een van haar klanten, en denkt warmte te hebben gevonden in een kille wereld, gaat het mis en zet ze zowel haar relatie met Chris op het spel als haar carrière. De gevoelloze moderne maatschappij waarin ze verkeert, lijkt rechtstreeks overgeheveld uit het werk van auteur Bret Easton Ellis. Soderbergh zou de ideale kandidaat zijn voor de verfilming van Ellis’ laatste roman Imperial Bedrooms.
De rol van Chelsea is op het lijf geschreven van de weinig expressieve actrice Sasha Grey (haar eerste hoofdrol buiten het pornocircuit), maar het nadeel van deze casting is dat mededogen uitblijft bij de kijker. Soderbergh heeft bewust het verhaal pooierloos gehouden, omdat hij clichés in het verhaal wilde vermijden. Daarmee onthoudt hij het verhaal van een dynamiek die in het vergelijkbare Claire Dolan (Lodge Kerrigan, 1998) zo goed werkte. Daar doet de extreme montage niets aan af.
Soderbergh realiseert zich al te goed (en beaamt dit ook in het commentaar op de dvd) dat hij nog steeds zoekende is naar nieuwe beeldtaal binnen de narratieve film. Hij weet dat zijn experimenten vooralsnog vastgeroest zitten in de tradities van vermaarde vormvernieuwers als Alain Resnais (L’Année Dernière À Marienbad uit 1961) en John Boorman (Point Blank uit 1967). The Girlfriend Experience voegt helaas niets toe aan Soderberghs eerdere extreme montage-experiment The Limey.
6/10