Go Get Some Rosemary (a.k.a. Daddy Longlegs) (Ben & Joshua Safdie, 2009)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

rosemary

De mumblecore-generatie is volwassen geworden en toe aan het ouderschap. Opvoeden is een lastige taak blijkt uit Go Get Some Rosemary.

De kleine, onafhankelijke, in New York gedraaide film is overduidelijk beïnvloed door het werk van John Cassavetes. A Man Under The Influence had de ondertitel kunnen zijn. Ditmaal is het geen moeder die doordraait in haar rol als liefhebbende ouder, maar een gescheiden vader die ondanks de toewijding aan zijn twee zoontjes de regie over het leven verliest tijdens de paar weken dat hij de jongens in huis heeft.

Pa Lenny (Ronald Bronstein) heeft last van ADHD en laat zich te veel door impulsen leiden, wat een slechte basis is om adequaat te reageren tijdens crisismomenten. Dat ouderlijke bescherming onontbeerlijk is in de gevaarlijke grote stad, blijkt uit de verontrustende, soms bijna terloops geobserveerde gedragingen van passanten. Want wat spookt die onbekende, naakte man nu precies uit bij de kleedhokjes in het squashcentrum, en waarom grijpt vader op dat moment niet in? Zijn aanvaring met de enge straatrover (een gastrolletje van regisseur Abel Ferrara) loopt maar net goed af. Lenny’s gedachteloze gedrag brengt hem steeds dieper in de problemen. Hij is, net als de rest van de mumblecore-generatie, eigenlijk nog maar een kind.

7/10