Honey

In Egg (2007) en Honey (2010), respectievelijk deel 1 en 3 van de Yusuf-trilogie, lopen in de eerste scène ouders behoedzaam en zonder haast op de camera af. De bejaarde moeder stapt door de mist, nadert tot een close-up, bedenkt of ze rechts of links zal afslaan en loopt uit beeld. De camera draait langzaam in de richting van de oude vrouw en ziet haar weer in de mist verdwijnen. Om nooit meer terug te keren. De jonge vader in Honey komt met zijn ezel vanachter de bomen in het dichte woud en stopt bij een grote boomstam vooraan in beeld. Ook hij zal verdwijnen.

Na een opzienbarende openingsscène bevat Milk (2008), deel 2 van de trilogie, een tegenovergestelde beweging. Zoon Yusuf (Melih Selcuk), het alter ego van regisseur Semih Kaplanoğlu, verlaat een bus en loopt juist van de camera af. Voordat de jonge man de horizon heeft bereikt, wordt hij opgepikt door een auto. Andere terugkerende componenten in de drie films zijn dieren (een hond in Egg, een slang in Milk en een valk in Honey), een epileptische aanval en korte of lange aandacht voor festiviteiten (een bruiloftsfeest in Egg, vierende voetbalfans in Milk en een oogstfeest in Honey).

Milk

Het landschap speelt een prominente rol in het werk van Kaplanoğlu. De oude bomen in het woud in Honey zijn zowel beschermend als bedreigend – kleine Yusuf voelt zich veilig bij boomwortels, terwijl zijn vader het gevaar zoekt door hoog in een boom een honingraat te plaatsen. In Milk ontmoeten mannen en vrouwen elkaar bij ruïnes – in het begin van de film neemt Yusuf afstand van het telefonerende meisje door zich te verstoppen in een de overblijfselen van een Romeins badhuis en later ontmoet zijn moeder haar potentiële nieuwe echtgenoot bij de moderne ruïnes van een onvoltooid bouwproject (de Turkse regisseur Nuri Bilge Ceylan opent zijn relatiedrama Iklimler (2006) ook in een ruïnedecor).

Egg

In Egg benadrukt Kaplanoğlu het contrast tussen de volle grote stad, waar de volwassen Yusuf zich verbergt achter boeken, en de leegte van een weideveld in zijn geboortegebied. In het open veld wordt hij door een waakhond gedwongen de nacht door te brengen en kan hij eindelijk zijn emoties de vrije loop laten gaan. Egg en Milk hebben beide een verrassende openingsscène die tot lang na de aftiteling door blijft echoën (ik laat ze onbeschreven, want je moet ze zelf beleefd hebben). Milk is de film met de meeste droombeelden, wat geen wonder is, want we bekijken de wereld door de ogen van Yusuf als jonge dichter. Hij wil het liefst ontsnappen aan zijn geboortegrond, maar zal moeten erkennen dat de inspiratie voor zijn poëzie toch echt ligt in het gebied van zijn vader en moeder, en nergens anders.

Egg (Yumurta) 8/10 | Milk (Süt) 9/10 | Honey (Bal) 9/10