Let Me In (2010)
Let Me In, de remake van het Zweedse vampierdrama Let The Right One In (Tomas Alfredson, 2008), is in menige recensie beoordeeld als goed maar overbodig. De verschillen zitten ‘m vooral – hoe kan het ook anders – in de Amerikaanse context.
Toegevoegd zijn:
- Ronald Reagan
- een spectaculaire stunt gefilmd vanuit een interessant perspectief
- een vooruitblikkende proloog als vroegtijdige verwijzing naar de spanning die komen gaat, want Hollywood heeft een hekel aan een langzame opbouw
- Doot Doot van Freur
- en vampier Abby (Chloë Grace Moretz) heeft tijdens haar hongerige fases dezelfde ogen als de bezeten Linda Blair in The Exorcist
Afgeserveerd zijn:
- de poedel (en daarmee alle zwarte humor)
- de boertige bijrollen
Let The Right One In (2008)
Abby’s slachtoffers zijn ditmaal anonieme buurgenoten, geïntroduceerd in de stijl van Rear Window via de glurende telescoop van de eenzame, geplaagde puber Owen (Kodi Smit-McPhee). Het nadeel van de afstand die we nu tot de bijfiguren hebben is dat de memorabele verbrandingsscène uit het origineel (als still indertijd niet zonder reden het meest gebruikt in de publiciteit) in de remake minder pijn doet om naar te kijken, wat zeker ook te maken heeft met de weinig overtuigende digitale effecten.
Behouden zijn:
- het androgyne voorkomen van de jongen
- het behoedzame verteltempo en de kalmte waarmee de opbloeiende relatie tussen beide geplaagde tieners wordt gevolgd
Let The Right One In en Let Me In hebben wat dat laatste betreft hetzelfde hart. Daarom liever een overbodige remake dan een seconde uit die vervelende vampiersoap The Twilight Saga.
7/10