De koning van de B-film en zijn pupil: Roger Corman en Joe Dante

Facebooktwitterpinterestlinkedin
Attack Of The Crab Monsters

Attack Of The Crab Monsters

Onlangs verschenen op het Amerikaanse Shout! Factory mooie dvd-uitgaven van Roger Cormans films Attack Of The Crab Monster en Not Of This Earth uit 1957 samen met zijn film War Of The Satellites uit 1958. Op moment van schrijven draait The Hole van Joe Dante in de bioscoop. Een goede reden om het werk van de oude koning van de B-film en de nieuwe film van zijn pupil op één pagina onder de loep te nemen.

Van een goedkoop en snel gedraaide film van regisseur/producer Roger ‘King Of The B’s’ Corman moet je geen wonderen verwachten. De special effects zijn eerder koddig dan griezelig. De krabben in Attack Of The Crab Monsters zijn door radioactieve straling uitgegroeid tot onhandig manoeuvrerende kermisattracties. Ze lijken meer op een te snel in elkaar geflanst decorstuk op een praalwagen tijdens een carnavalsoptocht dan op vergrote versies van de alledaagse exemplaren die we in de film in de branding zien kruipen (overigens aan een touwtje gebonden om de diertjes langer in beeld te kunnen houden). Na zich tegoed te hebben gedaan aan een delegatie onderzoekers, hebben de beesten het gemunt op het reddingsteam.

Het inlevingsvermogen van de kijker wordt uitgedaagd door het idiote gegeven dat de afschrikwekkende krabben niet alleen mensen verorberen, maar hun herseninhoud en stembanden gastronomisch implementeren. Ze communiceren telepathisch met de nog levende eilandbezoekers, gebruik makend van de stemmen van hun verteerde slachtoffers en sprekend via ijzeren voorwerpen, zoals kandelaars en asbakken. In een van de zotste scènes zitten vier volwassen mensen aan tafel te converseren met een pratend pistool. Probeer dat maar eens nuchter uit te leggen aan het thuisfront. Zelfs het tienerpubliek waar Attack Of The Crab Monsters eind jaren vijftig voor was bedoeld, was indertijd nauwelijks onder de indruk van de film.

Not Of This Earth

Not Of This Earth

Veel enger vonden ze de tweede film van de double bill: Not Of This Earth, over een buitenaardse vampier met hoed, permanente zonnebril en de kop van een gangster. Als hij zijn bril afdoet, staart hij zijn prooien met witte ogen aan, waarna ze kermend ineenzijgen. De vampier gebruikt hun bloed of teleporteert ze naar zijn thuisplaneet voor verdere proeven. Acteur Paul Birch verliet halverwege de film de set, omdat hij last had van de pijnlijke contactlenzen. Corman was toch al niet zo blij met het alcoholprobleem van Birch en maakte de studioscènes af met een stand-in. Geen tiener die dat zou merken. Ook niet toen ze wat ouder waren en in de jaren zestig de vele herhalingen zagen op locale televisiestations en programma’s als Million Dollar Movie (uitgezonden door WWOR-TV). De vlotte pulpfilms van Corman zijn in Amerika voor meerdere generaties onlosmakelijk onderdeel van de populaire cultuur. Het Europese publiek zal minder last hebben van nostalgie en Corman voornamelijk waarderen als de producer die tijdens zijn lange carrière een imposante hoeveelheid nieuw filmtalent ontdekte.

In hierboven genoemde double bill valt het wat betreft nieuw talent overigens nogal tegen en trekken vooral de veteranen de aandacht, zoals cameraoperateurs Floyd Crosby en John J. Mescall. Beide mannen hadden een lange carrière achter de rug en stonden ooit zij aan zij met regisseurgrootheden als F.W. Murnau (Tabu, 1931) en James Whale (Bride Of Frankenstein, 1935). De enige, bescheiden ontdekking in Not Of This Earth is character actor Dick Miller. Hij debuteert in de korte rol van huis-aan-huisverkoper van stofzuigers. Miller is een vaste verschijning in het werk van Corman-leerling Joe Dante en sinds vorige week heel even te spotten in Dante’s lang uitgestelde 3D-film The Hole. Veel stelt Millers bijdrage als zwijgende bejaarde pizzakoerier niet voor.

The Hole

The Hole

The Hole is verder een teleurstellende, kleine horrorfilm over twee jeugdige broers en de ontdekking van een onmeetbaar diep gat in de vloer van de kelder in hun nieuwe huis. Geholpen door een buurmeisje ontdekken zij de geheimen van het gat en worden geconfronteerd met hun angsten. It’s supposed to be something you can take your kids to, zegt Dante over The Hole in Sight & Sound (oktober 2010), en dat is een beetje het probleem van de film, want kinderen waren nergens te bekennen tijdens de voorstelling die ik in Amsterdam zag.

Een jong publiek zal geen boodschap hebben aan de filmverwijzingen. Dante gaat tijdens het citeren helemaal terug tot het Duitse expressionisme en in het bijzonder de films van Robert Wiene: een handschoenenfabriek heet Orlac en het decor in de slotfase is een kopie van het schots en scheve decor uit Das Cabinet des Dr. Caligari (1920). Het 3D-effect is, zoals in de meeste 3D-films, weinig meer dan een gimmick. Uitzondering is het gat in de grond. Als de kinderen in het gat staren, kijken ze dankzij de dieptewerking nog meer naar de mensen in de bioscoopzaal en voelt het daardoor alsof de door hen geprojecteerde angsten zich tussen ons in bevinden. Dat gevoel versterkt de neiging in de stoel naast je te kijken of daar niet toevallig een vals grijnzende clownpop heeft plaatsgenomen.

Attack Of The Crab Monsters 4/10 | Not Of This Earth 5/10 | The Hole 5/10