Illégal (Olivier Masset-Depasse, 2010)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

illegal

In Illégal zit vermoedelijk een goede film verborgen, maar alle potentiële kwaliteiten worden verpest door een misselijkmakende wiebelcamera.

Het gebruik van een statief is taboe wanneer het gaat om realistisch drama. Hoe heviger camera heen en weer schudt, hoe dichter de werkelijkheid benaderd wordt, althans, in de visie van regisseur Olivier Masset-Depasse. Hij, en veel andere minder getalenteerde blinde volgelingen van de gebroeders Dardenne, vergeten daarbij dat hoe meer je de camera beweegt, hoe bewuster de kijker zich van die camera wordt. Wat nou realistisch?! Het opzichtige gewiebel doet juist ontzettend bedacht en gekunsteld aan.

Illégal kent nauwelijks rust, zelfs op momenten dat rust in het verhaal tijdelijk terugkeert, zoals na de hectische scène over de eerste poging om het Wit-Russische hoofdpersonage Tania (Anne Coesens) per vliegtuig uit België te deporteren. Terug in het asielcentrum gaat de opgeluchte Tania een potje voetballen met medegedetineerden, in plaats van even op adem te komen. De lens zwiept vrolijk mee in alle richtingen waar de bal naar wordt getrapt. Door toedoen van de bedroevende cameravoering heb ik bij Illégal bij elkaar genomen voor een derde deel mijn blik moeten afwenden. Masset-Depasse schiet zo zijn doel voorbij.

4/10