Nicolae Ceausescu was een man van slappe handjes, kan ik concluderen na het zien van de archiefbeelden waar het drie uur durende The Autobiography Of Nicolae Ceausescu uit is opgebouwd. Charisma is hem vreemd. Bij bijna elke handdruk wendt hij zijn blik af. Te oordelen aan zijn ongemakkelijke blik ervaart hij openbare verplichtingen als een bezoeking, een noodzakelijk kwaad. Hij wuift naar zijn onderdanen met een beweging waarmee de boerenzoon als kind korenhalmen opzij duwde tijdens een storm. Alleen tijdens toespraken voor het Roemeense parlement vlamt de technocraat soms op, zoals het een ouderwetse Communistische leider betaamt. Naast buitenlandse collega’s steekt hij maar mager af. In aanwezigheid van Mao en Nixon zou je welhaast vergeten dat de Roemeen ook nog steeds in beeld is.

Een van Ceausescu’s meest oncomfortabele momenten in de film (los van het geïmproviseerde tribunaal waar hij op zijn laatste dag tegenover komt te zitten en waar de commentaarloze documentaire mee opent en eindigt) is tijdens een staatsbezoek aan China. Duizenden Chinese meisjes staan als een haag langs de weg op commando blij te springen terwijl Ceausescu hen passeert. Op goed geluk steekt de leider een hand tussen jonge lichamen. Even lijkt hij te worden opgeslokt door de anonieme massa. Geschrokken en in verlegenheid gebracht door het lichamelijke contact, trekt hij de hand snel terug. Het is haast koddig hoe nerveus hij aan de jonge Chinezen probeert te ontkomen. Iedereen in het fragment ondergaat de formaliteit zonder vreugde, alleen heeft de leider moeite zijn tegenzin te verbergen. Spontaniteit is niet aan Ceausescu besteed.

8/10