Hobo With A Shotgun (Jason Eisener, 2011)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

hobo

Een filmrecensent mag geen film bespreken waar hij bij is weggelopen, maar ik ben geen filmrecensent, ik ben slechts een filmliefhebber die betaald voor zijn bioscoopkaartje. Hobo With A Shotgun heb ik niet langer volgehouden dan een minuut of tien.

Ik trok mijn jas aan op het moment dat twee hele slechte broers in een club een hoofd vermorzelen tussen botsautobumpers en een voet verbrijzelen met een moker. Ik had het vermoeden dat de scène grappig bedoeld was, maar ik heb de drie andere bezoekers in zaal 8 van Pathé Munt ook niet horen lachen. Normaal gesproken kan ik best wat hebben. De Japanse gore in The Machine Girl en Tokio Gore Police heb ik helemaal uitgezeten, terwijl die films toch ook hun kruit binnen de eerste tien minuten verschoten hebben. Bij de Japanners slaat vervolgens de verveling toe. Na tien minuten Hobo With A Shotgun voelde ik me heel erg ongelukkig. Hetzelfde gevoel had ik een week eerder bij Mother’s Day, maar toen wilde ik me niet laten kennen en hoopte ik anderhalf uur lang op een wonder. Toen dat uitbleef, verzekerde ik mezelf dit geen tweede keer te laten gebeuren.

Het slechtste aan Hobo is niet eens het gratuite geweld, maar het feit dat het bewust een slechte film is, geïnspireerd door slechte films. Mijn ongelukkige gevoel werd gevoed door alle moeite die Jason Eisener heeft genomen iets wanstaltigs te produceren. Wat een verspilling. De kleuren zijn expres te fel, de acteurs spelen opzettelijk buitensporig, de montage is met opzet nerveus, de art direction is planmatig smakeloos (ledig een vuilniswagen in een buitenwijk en, voilà, je hebt een achterbuurt) en de omstandigheden die de zwerver (titelrol voor Rutger Hauer) tegenkomt zijn doelbewust veel te dik aangezet.

Hobo is een opeenhoping van lelijkheid. Wat is daar de lol van? Waarom zou iemand per se de status van Herschell Gordon Lewis ambiëren in plaats van Stanley Kubrick? Waarschijnlijk dezelfde mensen die, om wereldfaam te vergaren, liever massamoordenaar worden dan een getalenteerde zanger of atleet. Ik wist van tevoren ongeveer wat me te wachten stond, net zoals ik weet dat je in een fastfoodrestaurant geen gezonde hap kunt verwachten, maar friet met stront in plaats van satésaus blief ik niet.

0/10