In het mistige Amerikaanse plaatsje Dunwich bevindt zich de praktijk van psychiater Gerry. Hij heeft een baard, want Sigmund Freud droeg ook een baard. Bij gebrek aan klandizie plaatst hij zijn vriendin op de canapé. Of hij is een relatie aangegaan met zijn enige patiënt. Daar ben ik nog niet helemaal over uit. In beide gevallen geeft hij weinig blijk van professionaliteit of beroepsethiek. Gerry is de onwaarschijnlijke held in Lucio Fulci’s horrorfilm City Of The Living Dead.
De psychiater slaapt ‘s nachts op zijn canapé en lijkt verder geen sociaal leven te hebben. Als mensen last krijgen van paniekaanvallen of uitbarstingen van hysterie, legt hij een therapeutisch bedoelde hand op hun schouder. Die impuls blijkt besmettelijk, want in het verloop van het verhaal hebben meer mensen de neiging elkaar, en soms in groepsverband, bemoedigend of troostend aan te raken.
Gerry is de eerste en enige filmheld die lijkt op Kenny Loggins. Hij wordt vertolkt door de Italiaan Carlo De Mejo, zoon van actrice Alida Valli (1921-2006) (bekend van onder meer haar rol in Alfred Hitchcocks The Paradine Case uit 1947). Ik weet niet wat de regieaanwijzing is geweest van Lucio Fulci, maar ik vermoed dat hij De Mejo heeft gevraagd bij elke scène te kijken zoals hij als kleuter keek toen zijn moeder hem de waarheid onthulde over het bestaan van de kerstman. Het maakt niet uit hoeveel ondoden op hem af strompelen in City Of Living Dead, Gerry blijft staren met een permanente blik van ongeloof en droefheid. Hij mompelt zijn teksten het liefst gelaten voor zich uit en vergeet tijdens dialogen vaak mensen recht in de ogen aan te kijken.
Je zou Gerry koelbloedig kunnen noemen, zeker wanneer hij merkt dat zijn patiënt/vriendin in een levende dode is veranderd en zijn gezichtsuitdrukking desondanks onveranderd blijft, maar je mag hem gerust betichten van harteloosheid. Zijn tranen komen pas wanneer hij zich omdraait en de camera even niet op hem is gericht. De heldenrol wordt hem opgedrongen, omdat de stoere, sigaren kauwende journalist Peter Bell (Christopher George) zich onverwachts onvrijwillig bij het leger van de levenlozen voegt. De psychiater is de enige overgebleven man in de catacomben en de enige die horroricoon Catriona MacColl (rechts op bovenstaande foto) uit handen van de duivelse vijand kan houden.
With Fulci it’s about disgust, not suspense, merkt filmcriticus Calum Waddell terecht op tijdens een van de twee audiocommentaren op de recentelijk uitgebrachte, rijk gevulde Blu-ray op het label Arrow Video. Een horrorfilm van Lucio Fulci bekijk je niet vanwege de acteerprestaties of voor een coherent verhaal, maar enkel vanwege de gore momenten. De acteurs en de plot zijn bedoeld om spectaculaire set pieces aan elkaar te rijgen. Fulci stelt op dat gebied zelden teleur. Behalve uit het graf rijzende lijken trakteert hij ons op een regen van maden, bloedende ogen, een vrouw die haar ingewanden uitkotst, een priester die in de fik vliegt en een drilboor door een hoofd. Carlo De Mejo zorgt tussen de bedrijven door onbedoeld voor de relativerende komische noot.
5/10