That Sinking Feeling (Bill Forsyth, 1979)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

thatsinkingfeeling

That Sinking Feeling is een vrolijke film gemaakt in een uitzichtloze periode, toen het beroerd gesteld was met de Britse economie en Thatcher op het punt stond premier te worden. Na meer dan dertig jaar is de film weer in originele vorm te zien. That Sinking Feeling is een geschikte remedie tegen mogelijke somberheid tijdens de lange nasleep van de meest recente crisis.

Een economische crisis lijkt in Glasgow net iets erger dan elders in Groot-Brittannië vanwege de frequente regenbuien die als grauwsluiers over de stad hangen. Wijde broekspijpen maken het straatbeeld er niet florissanter op. Ronnie (Robert Buchanan) staat in zijn eerste scène te verkleumen onder een plensbui terwijl hij in Kelvingrove Park de zin van het leven doorneemt met het standbeeld van Lord Roberts. Ronnie is de drijvende, enthousiasmerende kracht van het verhaal. Onderweg naar huis ziet hij in een etalage het prijskaartje bij een roestvrijestalen keukenwastafel. Roestvrij staal is het helemaal, denkt hij en ter plekke krijgt hij het lumineuze idee voor een inbraak bij een opslagplaats voor wastafels en andere sanitaire attributen. Zijn werkloze maatjes zijn wel te porren voor het avontuur, want alles is beter dan de hele dag zinloos rondlummelen en sigaretten bietsen bij minderjarigen.

Regisseur Bill Forsyth sprokkelde met veel inspanning iets meer dan 2000 Britse ponden bij elkaar voor het maken van zijn debuutfilm. Hij kon de kosten onder meer laag houden door op locatie te filmen en zijn jonge filmacteurs te rekruteren bij een lokale jeugdtheatergroep. De onervarenheid van de acteurs werd ruimschoots gecompenseerd door hun grenzeloze toewijding. Hun ongedwongen inzet past goed bij de naïeve uitstraling van hun personages. De humor is in tegenstelling tot het Schotse weer lekker droog. Slechts een enkele keer zijn de grappen wat aan de flauwe kant, vooral wanneer uit Some Like It Hot wordt geciteerd.

Absurdisme wordt niet geschuwd en komt het meest tot uiting in een subplot over de extreme bijwerking van een onbekend slaapmiddel. Forsyth laat zich in zijn debuut meer leiden door invloeden uit slapstickfilms, het oeuvre van Billy Wilder en nouvelle vague dan door het ernstige sociaal realisme van bijvoorbeeld Ken Loach. Dit is geen <I>kitchen sink drama</I> ook al staat de <I>kitchen sink</I> centraal in het verhaal. De regisseur had net als hoofdpersonage Ronnie grootse plannen en beperkte middelen. Door stug vol te houden had hij binnen een paar weken een volledige speelfilm afgerond die zo positief in Glasgow werd ontvangen dat zich al snel een belangrijke distributeur aandiende.

That Sinking Feeling haalde indertijd het Guinness Book Of Records als de goedkoopst gemaakte film met een officiële bioscooproulatie. De kleine film ging de wereld rond en draaide zelfs op het kleine doek van het onooglijke filmhuisje in mijn West-Friese slaapdorp. De titel was ik lang vergeten, maar de sfeer en de sterkste grappen uit de film zijn me wel meer dan dertig jaar bijgebleven. Ik kan me niet meer herinneren of ik de originele versie met de authentieke zware Schotse accenten heb gezien of een speciaal voor de Amerikaanse markt nagesynchroniseerde editie. Beide versies staan op de onlangs uitgebracht Blu-ray/dvd die is uitgebracht door het British Film Institute, inclusief vele extra’s. Tegelijkertijd verscheen op Second Sight Forsyths tweede speelfilm Gregory’s Girl met naast enkele bekende gezichten uit That Sinking Feeling ook een bijrol voor zangeres Clare Grogan van de band Altered Images.

7/10