Afgeleid door een overdaad aan personages, een wat al te olijke kindacteur (Ohshirô Maeda als Ryu), net iets te onscherp digitaal beeld, enkele onvertaald gelaten tussentitels, vaak terugkerende telefoongesprekken tussen de personages en een in het begin soms onduidelijke wisseling van locaties, duurde het lang voordat ik doorhad waar I Wish over zou kunnen gaan.
Gaat de Japanse film over het nastreven van ambities en in hoeverre dat ten koste gaat van anderen. Mag je bijvoorbeeld een wensbaan ambiëren? In de klas van de twaalfjarige Koichi (Koki Maeda) vraagt de leraar zijn leerlingen een opstel te schrijven over het beroep dat ze later het liefst willen uitoefenen. Sommige kinderen zijn niet in staat een beroep te kiezen en schrijven op dat ze een insect willen worden. De moeder van Ryu en Koichi moet het stellen met een plek achter de kassa van een supermarkt. Ze woont samen met Koichi bij haar ouders, in een havenstad onder de as van een rommelende vulkaan. Haar ex woont met jongste zoontje Ryu elders in Japan.
De reden voor de breuk in het huwelijk was de carrièreswitch van manlief. In tegenstelling tot wat in Japan gebruikelijk is heeft hij voor zijn passie gekozen, zijn liefde voor muziek weer opgepikt en speelt hij nu gitaar in een rockband. De kinderen moeten onder die keuze lijden en daarmee wordt vroeg in I Wish benadrukt dat het volgen van je diepste wensdromen nadelig kan uitpakken voor de naaste omgeving en daarom ongewenst is.
Om terug te keren naar de status quo bedenkt Koichi een plan. Hij heeft gehoord dat je een wens kunt doen op de plek waar de nieuwe hogesnelheidstreinen, de Shinkansen, elkaar passeren. De film neemt bijna anderhalf uur de tijd voordat de broertjes samen met klasgenootjes van school spijbelen, naar de bewuste plek langs de spoorlijn reizen en daar hun wensen de vrije loop laten gaan. Maar vanwaar deze bewerkelijke onderneming als we na afloop moeten concluderen dat er niets te wensen valt?
Bij lezing van het artikel in de VPRO-gids over I Wish kwam de aap uit de mouw. De film is een initiatief van het marketingbureau achter de geprivatiseerde bedrijven die de Shinkansen exploiteren. Het werkelijke doel van de film is om mooie plaatjes te schieten van voorbijrijdende treinen. De rest is er later bij bedacht. Hirokazu Kore-eda heeft zich voor een treinkarretje laten spannen.
5/10