Quentin Tarantino bevindt zich in een permanente staat van cinefiele nostalgie. Zijn werk zit vol verwijzingen naar veelal obscure favoriete films uit lang vervlogen tijden. Death Proof is daarvan het minst geslaagde resultaat. Het is een film over film waarin navelstaren wordt tot kunst verheven. Continue reading
De op dit moment in de bioscoop draaiende films Premonition en Cashback, die ik deze week eerder ter sprake bracht, hebben beide tijdmanipulatie als brandstof waarop het verhaal draait. Nuovomondo heeft slechts één moment waarop regisseur Emanuele Crialese de tijd stilzet. Het is pas laat in het verhaal, wanneer de Siciliaanse hoofdpersonages al een tijd vertoeven op het Amerikaanse immigratie-eiland Ellis Island aan het begin van de vorige eeuw, hopend op toestemming voor een permanent verblijf in de Nieuwe Wereld. Continue reading
Manipulatie van tijd in film hoeft niet met hulp van machines of ongrijpbare geheime krachten. Soms neemt de scriptschrijver het initiatief door bijvoorbeeld het verhaal om te keren en het achterstevoren vertellen zoals in Memento, Irréversible en 5×2. Soms neemt een personage zelf de macht over tijd in handen en laat hij die bevriezen zoals in Cashback. Deze gave werd in 1994 al eens uitgewerkt in het aantrekkelijk ondeugende literaire werk The Fermata. Er zijn zoveel edelmoedige en zinvolle dingen te bedenken die te doen zijn terwijl de rest van de wereld geduldig op je wacht. Auteur Nicholson Baker vertelt in het eerste hoofdstuk van zijn boek wat de mogelijkheden zijn van een wereld die stilstaat: I’ll be able to spend private hours, or even years, satisfying any fleeting intellectual curiosity while the whole world waits for me. In plaats van zijn intellect te verrijken zet Baker de wereld stil om mooie vrouwen van hun kleren te ontdoen. Continue reading
Spelen met tijd is een leuk tijdverdrijf. Ik zou graag een tijdreis boeken en als Doctor Who dwars door het universum scheuren, maar ik zou ook al blij zijn met de tijdmachine van Stéphane in The Science Of Sleep waarmee je slechts een seconde voor of achteruit kunt gaan. Een nobel mens zou terug in de tijd springen en een poging doen de mensheid van rampspoed te behoeden of doet op zijn minst pogingen de geschiedenis van vrienden en familie recht te zetten. Continue reading
De plot van London To Brighton is zo eenvoudig na te vertellen dat een poging tot samenvatten binnen de eerste regel te veel zou verraden voor degene die eerst door de film zelf verrast wil worden. Ik beperk me daardoor tot de grote lijnen zonder essentiële details te onthullen. Continue reading
Film is geschiedenis in beweging. De cinematografie is relatief jong en de eerste bewegende beelden niet ouder dan 1894. De filmpjes bestonden in de begintijd uit weinig aansprekende gebeurtenissen, zoals arbeiders die de fabriek verlaten, een trein die een station nadert en twee ruziënde baby’s. Dat is van een andere orde dan de bouw van de Egyptische piramides, maar door het historische karakter van deze prille beelden wordt het alledaagse plotseling heel fascinerend. Continue reading
Jamel Debbouze is een in Frankrijk razend populaire komische acteur. Je kent deze Marokkaanse Fransman waarschijnlijk van zijn bijrolletje als het hulpje van de onsympathieke groenteboer in Amélie. In Angel-A, geregisseerd door de populistische Luc Besson (Nikita, Léon, The Fifth Element), mag Debbouze een volledige film dragen, gekleed in een veel te grote overjas en met ongeschoren kaken. Continue reading
Surfend op internet las ik ergens dat een recensent Jake Gyllenhaal op de automatische piloot en weinig geïnspireerd vindt spelen in Zodiac. De jonge, talentvolle acteur houdt zich inderdaad in, maar deze manier van acteren is juist heel dienstbaar aan de lange thriller van David Fincher. Continue reading
Lars von Trier is depressief en dat verbaast me niks. Van het idee om voor de derde keer Dogville te moeten verfilmen en weer wekenlang te moeten bivakkeren in een minimalistisch decor in een raamloze studio, zou ik zelf ook heel somber worden. Lars von Trier wilde even wat anders, maar het humoristische tussendoortje The Boss Of It All bracht blijkbaar niet de broodnodige verlossing. Continue reading
Na de eerder dit jaar in Nederland uitgebracht speelfilm The Last King Of Scotland (Kevin Macdonald, 2006) is de Europese dvd-uitgave op Masters Of Cinema van de documentaire General Idi Amin Dada: Autoportrait (1974) een welkome aanvulling. Een paar fragmenten uit deze film, van de toen nog vanuit Frankrijk opererende regisseur Barbet Schroeder, waren te zien tijdens de aftiteling van The Last King Of Scotland: de brede generaal Idi Amin stort zich met kinderlijk plezier op een van de vele festiviteiten die voor hem worden georganiseerd. Wie vertolkt de dictator uit Oeganda het engst: acteur Forest Whitaker of Idi Amin zelf? Continue reading
