De documentaire ¡Vivan las Antipodas! gebruikt een paar keer digitale trucages voor het aan elkaar verbinden van verschillende werelddelen. Een bouwval in Entre Rio, Argentinië wordt zo weerspiegeld als de mistige futuristische skyline van Shanghai. En vice versa, zoals in bovenstaand plaatje. Een dode potvis op een strand in Nieuw-Zeeland heeft een oude rotspartij in Spanje als spiegelbeeld. Ook zonder computer zorgt een simpele truc voor een spectaculair beeld. Zet de camera op zijn kop en de snelweg in Shanghai ziet er uit alsof de scène afkomstig is uit een sciencefictionfilm.

¡Vivan las Antipodas! trekt vier denkbeeldige rechte lijnen tussen het vaste land aan de ene kant van de aarde naar de andere kant, dwars door de aardkern heen, en gunt een blik in het leven van de tegenvoeters, de antipoden uit de titel. Zo wordt het kalme bestaan bij een desolate Argentijnse tolbrug gekoppeld aan het drukke waterleven bij een veerpont in de Chinese metropool. Het contrast tussen de afgelegen wonende, keuvelende broers en hun nauwelijks veranderende bestaan staat in groot contrast met de krioelende duizenden anonieme forensen bij de pont over de Huangpu-rivier.

Over het algemeen zijn er juist meer overeenkomsten dan verschillen tussen de tegenvoeters. Het boerenleven aan het Baikalmeer in Rusland heeft hetzelfde landelijke tempo als dat van de constant door katten gevolgde schapenhoeder in Patagonië in Chili. In plaats van het vertellen van een verhaal maakt Victor Kossakovsky veel verrassende beeldassociaties. Dikke zwarte klodders lava en het gerommel van een vulkaan op Hawaï koppelt hij aan een close-up van de gerimpelde huid van een gemoedelijk grommende olifant in Botswana.

En ik moet eerlijk bekennen: de landschappen, vaak gefilmd tijdens het gouden uur, zien er digitaal gefilmd en digitaal geprojecteerd verdraaid mooi uit. Is digitaal dan toch te prefereren boven celluloid of zwakt de herinnering aan de ouderwets geprojecteerde films af omdat ze vroeger te vaak net iets te onscherp werden vertoond?

8/10