Tombville kostte naar verluidt 10.000 Euro, geheel uit eigen zak betaald door de Belgische regisseur Nikolast List. Te oordelen aan het resultaat is vooral bespaard op lampen. De film speelt zich grotendeels in het donker af. Vaak is slechts een tiende van het beeld verlicht. Met enige moeite ontwaren we het gezicht van David (Pierre Lognay). Hij loopt en rent de hele film blootsvoets en in paniek op zoek naar de lichtknop. De gezichten die hij in het donker tegenkomt bieden hem weinig hulp. Een derde ontmoeting brengt hem zelfs vastgebonden op een martelstoel. De film is zo duister omdat we ons in een getraumatiseerd brein bevinden.
De veelbelovende, kleurrijke proloog laat zien hoeveel moeite David als tiener had met de mannen die zijn moeder in haar slaapkamer toeliet. Verspreid over de film tonen flashbacks hoe ongezond de verhouding was tussen moeder en zoon. Naar later blijkt zorgt een onvermijdelijke gewelddadige confrontatie voor een mentale dreun. De kleurige flashbacks tonen dat filmmaker Nikolast List in staat is tot aantrekkelijke visuele flair. De korte kleurrijke momenten staan echter in schril contrast met de donkere rest van de film zodat het lastig is de link te voelen tussen het jochie David en de volwassen David. Dat maakt het heel lastig mee te gaan in de paniektoestand waar de man zich de hele film in bevindt. Voor het oproepen van een angstaanjagend claustrofobisch effect is het onvoldoende om het verhaal in duisternis te hullen, veel met de camera te zwiepen, hectisch te monteren en de soundtrack luid af te spelen.
Tombville vertoont veel overeenkomsten met de korte film Haze van Shin’ya Tsukamoto uit 2005 waarin we ons ook bevinden in het hoofd van een man die een traumatische ervaring verwerkt. Ondanks de duisternis blijft de beperkte bewegingsruimte in die film zichtbaar zodat de kijker deelgenoot wordt van de claustrofobie. In Tombville worden we te vroeg in staat gesteld situaties aan de hand van flashbacks te interpreteren en hebben we lang voor het einde van de film onze conclusies kunnen trekken. Verrassingen blijven uit. De context wordt in Haze pas op het allerlaatste moment onthuld. We zijn in die film meer betrokken met het personage omdat we net zo weinig weten over de oorzaak van zijn benauwde situatie en met net zoveel vragen zitten als het hoofdpersonage.
3/10