Voor mensen die zijn opgegroeid met alle drie de delen van Back To The Future biedt Timecrimes geen nieuwe kijk op het fenomeen tijdreizen. In zowel de Amerikaanse kaskraker als deze sober aangepakte Spaanse fantasie wordt aan de hand van een tekening uitleg gegeven over de paradoxen die onvermijdelijk zijn verbonden aan het reizen door de tijd. Uitvinder Doc gebruikt in Back To The Future tijdens zijn uitleg een schoolbord – in Timecrimes is een kladje achterop een A4’tje voldoende. Timecrimes houdt de reistijd ook bescheiden.
Hoofdpersonage Héctor (Karra Elejalde) reist geen hele generatie terug in de tijd, maar slechts enkele uren. Zelfs na zo’n kortstondig ritje komt een mens flink in de problemen. Héctors krankzinnige avontuur begint wanneer hij in de tuin van zijn afgelegen nieuwe huis met een verrekijker in de bosjes een jonge dame (Bárbara Goenaga) zich ziet ontdoen van haar kleren. Als zijn vrouw Clara (Candela Fernández) eventjes het huis verlaat voor de laatste benodigde boodschappen, heeft de man alle tijd om de welgevormde stripper van naderbij gade te slaan. Hij treft het bewusteloze naakte lichaam tegen een rots geleund en wordt plotseling van achteren met een schaar in zijn bovenarm gestoken.
Zijn belager blijkt een man die met zijn verbonden hoofd heel erg lijkt op de onzichtbare man. Hevig bloedend slaat Héctor op de vlucht, terwijl het orkest op de geluidsband iets te overdreven meer spanning probeert te suggereren dan in werkelijkheid aanwezig is. Héctor maakt namelijk een onlogische keuze, iets wat pas later wordt verhelderd. In plaats van de vertrouwde route terug richting de veiligheid van zijn eigen huis, rent hij naar een groot, vreemd complex waar juist op dat moment, heel toevallig, een jonge onderzoeker in zijn vrije tijd experimenteert met een tijdreismachine. Waar een normaal mens op zoek zou gaan naar een deur om het complex te betreden, gooit Héctor een raam in met een steen.
De onderzoeker helpt Héctor aan zijn belager te ontsnappen en verstopt hem in een capsule. Als Héctor even later uitstapt is hij een paar uur teruggereisd in de tijd. Hij kijkt door de verrekijker vanuit het bos naar zijn eigen tuin en ziet zichzelf op de tuinstoel met een verrekijker terug naar het bos kijken. Het kostte me minstens de hele eerste helft van de film voordat ik Timecrimes kon waarderen. Na de opdringerige filmmuziek in het eerste gedeelte, irriteerde me in het tweede deel van de film de voorspelbaarheid van de handelingen. Het is snel duidelijk dat Héctor na zijn korte tijdreis alle energie moet steken in het motiveren van zijn eerdere ik. Als hij zijn oude ik niet naar de tijdreismachine weet te lokken, lopen alle natuurwetten in het honderd en dat moet koste wat kost voorkomen worden.
Pas in het laatste half uur van de film, wanneer de complexiteit van Héctors dilemma in alle hevigheid toeneemt, begint Timecrimes te intrigeren en is het collectieve kraken van de hersenen goed te horen in de bioscoopzaal. Thuis terugdenkend lijkt het erop dat regisseur Nacho Vigalondo geen steekjes heeft laten vallen en werkelijk aan alles heeft gedacht voordat hij zich, en de kijker met hem, in het doolhof waagde. Het is daarnaast knap hoe Vigalondo met beperkte middelen en slechts vier acteurs een onderhoudende sciencefictionfilm heeft weten te fabriceren, zonder ook maar een van de trucages te hoeven gebruiken uit het grote voorbeeld Back To The Future.