Thurston Moore Band

Gitarist Thurston Moore bezocht gisteren voor de tweede keer binnen een half jaar Amsterdam. Tijdens zijn solo-optreden in Paradiso in maart probeerde hij in zijn eentje een vol bandgeluid te reproduceren. Ditmaal werd hij terzijde gestaan door drie muzikanten en testte hij met zijn nieuwe band songmateriaal uit dat binnenkort op plaat verschijnt. Week de muziek erg af van het invloedrijke gitaargeluid dat hij ooit voortbracht met zijn vorige band Sonic Youth?

Het concert van Thurston Moore was een van de eerste waarbij de OCCII het nieuwe reserveringssysteem uitprobeerde. Reserveren was geen overbodige luxe want de gitarist/zanger van Sonic Youth speelde tijdens de huidige tournee slechts eenmaal met zijn nieuwe band in Nederland. Zijn aanwezigheid zorgde langs de Amstelveenseweg voor een rij met een lengte die ik nog niet eerder bij de deur van de OCCII heb gezien. Rond de tijd dat de deuren open gingen bevond de staart zich ter hoogte van Café Schinkelhaven. Het scheelde weinig of de Flevoroute was geblokkeerd voor al het fietsverkeer. Een politiewagen met twee bezorgd kijkende agenten reed heen en weer over de tramsporen. Een van hen drukte uit nervositeit per ongeluk een seconde op de sirene. In de OCCII werd het vanwege de hoge opkomst de warmste avond van augustus 2014. Na afloop van het concert druppelde condens als lichte regen vanaf het plafond op het publiek.

Space Siren

Het was alweer de vierde keer dit jaar dat ik voorprogramma Space Siren zag. Na Paradiso, OT301 en een garage in Amsterdam-Noord was dit hun luidste set tot nu toe. Het leek alsof de snaren nog feller werden aangeslagen en gebogen. In de passages waar de gitaristen voluit op hun effectpedalen trapten gingen de volle akkoorden een gevecht aan met elkaar en met onze trommelvliezen. De muziek kon nauwelijks ontsnappen aan de kleine, volgepropte ruimte. De band speelde met de vastberadenheid van een hoofdact. Zonder opzet bood gitarist Corno het publiek gelegenheid om even op adem te komen door midden in een nummer van gitaar te wisselen. Hij stond vervolgens zo kalm de snaren te stemmen dat hij pas klaar was toen de rest van de band de eindstreep al ruim was gepasseerd. De enige die van Corno’s actie schrok was de lichtman. Hij liet de muzikanten enige tijd in volledige duisternis verder spelen. Het kwartet is te ervaren om zich door zulke incidentjes ook maar enigszins van de wijs te laten brengen.

Thurston Moore

Thurston Moore brengt eind oktober zijn nieuwe album The Best Day uit, een soloplaat waarop hij in de meeste nummers terzijde wordt gestaan door zijn Sonic Youth-maatje Steve Shelley (drums), Deb Googe van My Bloody Valentine (bas) en James Sedwards (gitaar). Tezamen speelden ze gisteren onder de fantasievolle naam Thurston Moore Band. Moore putte geen enkel moment uit het geliefde rijke repertoire van zijn vorige band, wat niet wegnam dat het hele optreden klonk als een luid afgestelde, lichte versie van Sonic Youth. De fans hadden niets te klagen. Het ritme was bijna zonder uitzondering midtempo en Moore zong op zijn typische lijzige, dromerige manier mee met de loopjes en gitaarakkoorden. De laatste toegift liep op vertrouwde wijze uit op een beheerst geïmproviseerd intermezzo waarbij boventonen, feedback en flageoletten omtrekkende bewegingen maakten. Achter de band werd ondertussen een weinig ter zake doend vaag filmpje constant herhaald.

De muziekstandaard waar Thurston Moore zijn songteksten op had liggen zag er niet bepaald rock-’n-roll uit, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door de bijdragen van James Sedwards. De Brit is technisch gezien de betere van de twee gitaristen, een man van gelikte riffs en snelle noten. Veteraan Moore is vooral een meester in het manipuleren van gitaargeluid. Door toedoen van Sedwards’ solo’s leek het af en toe alsof Sonic Youth tijdelijk veranderde in Steppenwolf. Er was weinig fantasie voor nodig om in het couplet van de single The Best Day de riff uit Born To Be Wild te herkennen. Proefondervindelijk kwam ik erachter dat in de brug zelfs ruimte was om het refrein van die uitgekauwde rockklassieker mee te zingen. Op het piepende intro van Detonation na liet Moore met deze band de avant-garde ver achter zich.