This Is Not This Heat live @ Rewire (2 april 2017)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

Als je me zou vragen wat de beste band is die ooit heeft bestaan dan hoef ik geen seconde na te denken en want dat is This Heat (1976-1982). Na de enthousiaste berichten in 2016 over de reïncarnatie van This Heat was mijn vreugde dan ook groot toen ik vernam dat de twee nog levende bandleden met de nieuwe formatie This Is Not This Heat gingen optreden tijdens het festival Rewire in Den Haag. Afgelopen zondag was het eindelijk zover.

Begin jaren tachtig ontdekte ik het Britse trio This Heat dankzij een artikel in het CJP-magazine Plug. Het titelloze debuutalbum (1977) kocht ik tijdens mijn allereerste bezoek aan Boudisque aan de Haringpakkerssteeg in Amsterdam. Bij de luisterbalie dacht ik even dat de koptelefoon defect was, want het piepende geluidje in openingstrack Testcard was zo zacht dat het niet boven het rumoer in de winkel uitkwam. Vervolgens viel ik bijna van de luisterkruk toen Horizontal Hold in alle hevigheid onverwachts inzette en ik werd overrompeld door de radicale manier waarop het vertrouwde rockidioom binnenstebuiten werd gekeerd.

This Is Not This Heat stond zondagmiddag in de grote zaal van het Paard in Den Haag en speelde hoogtepunten uit het overzichtelijke oeuvre van This Heat. Terwijl het publiek binnenliep en een plek uitzocht werd Testcard als openingstape afgespeeld. Originele bandleden Charles Hayward (drums en zang) en Charles Bullen (gitaar en zang) stapten met vijf extra muzikanten het podium op en openden zoals te verwachten met Horizontal Hold. Wat direct opvalt aan dit nummer, en wat typerend is voor het totaalgeluid van This Heat, is het volledig ontbreken van clichés. Horizontal Hold lijkt te bestaan uit een aaneenschakeling van intro’s; het start en stopt, hervindt zich, begint opnieuw, verstilt plotseling en barst weer uit in een compleet nieuwe richting. Bij This Heat weet je bij eerste beluistering niet wat je te wachten staat. Van enige voorspelbaarheid is geen sprake.

This Heat (1979)

Horizontal Hold wordt op het debuutalbum gevolgd door Not Waving waarin een ijle soundscape geleidelijk verandert in een langzaam lied met de uit duizenden herkenbare zangstem van drummer Charles Hayward. Het is emotioneel zonder te vervallen in goedkope sentimentaliteit. Not Waving werd in Den Haag niet uitgevoerd, maar uiteindelijk wel 24 Track Loop. Het instrumentale openingsnummer van kant B vertoont vanwege de vervormde drumpartijen en dubtechnieken meer verwantschap met dance dan met de progressieve rock en postpunk waar This Heat zich indertijd als missing link tussen had geplaatst.

This Heat (1979) eindigt met het relatief toegankelijke The Fall Of Saigon. Dat nummer sluit vanwege de meerstemmige vocalen en het uitgesproken politieke engagement goed aan op het meer rockgerichte tweede en laatste album Deceit (1981). Deceit bevat een paar explosieve erupties als uiting van de woede over het politieke klimaat in een wereld die, toen de plaat uitkwam, werd geregeerd door Ronald Reagan en Margaret Thatcher. Ik werd gisteren niet alleen geraakt door de vertrouwdheid van de muziek, de geloofsgenoten om me heen, de steeds hechter spelende band en de felle vierstemmige zangpartijen (inclusief zangeres), maar ook door de onrustbarende realisatie dat alle teksten op Deceit op geen enkele wijze aan de actualiteit hebben ingeboet. Er is tussen 1981 en 2017 helemaal niets veranderd. We zijn met z’n allen nog steeds hetzelfde stelletje Romeinen dat wordt bezongen in S. P. Q. R. We are all Romans, unconscious collective. We are all Romans, we live to regret it. De gezongen tekst van The Declaration Of Independence in het nummer Independence is in deze krankzinnige Trump-tijd nog relevanter dan het 36 jaar geleden was.

Deceit (1981)

Na 24 Track Loop, dat als dancetrack een vervreemdende eend in de bijt was, sloot de band af met het titelnummer van de EP Health and Efficiency (1980). Tijdens het verlaten van de zaal herkende ik in het publiek onder meer enkele Nederlandse muzikanten die door This Heat zijn beïnvloed, zoals de drummers van de bands Cooper en LUL. Eerder op de dag waren de invloeden van This Heats eerste album te horen tijdens het optreden van Radian. Net als op de eerste plaat van This Heat ligt bij het Oostenrijkse instrumentale trio de nadruk meer op structuur dan op melodieën en wordt zowel met compositiestructuren als met geluidsstructuren geëxperimenteerd.

Na het intense This Is Not This Heat konden de paar optredens waar ik op Rewire nog gedeeltes van meepikte alleen maar tegenvallen. De vrijblijvende new age van The Chi Factory bood in de Lutherse kerk geen enkele muzikale uitdaging en ook de herhalende basnoten en loopjes van het duo These Hidden Hands dreunden op spanningsloze wijze achter hun eigen staart aan. De lat was eerder op de dag onbereikbaar hoog gelegd.

One thought on “This Is Not This Heat live @ Rewire (2 april 2017)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *