The Wakhan Front (Clément Cogitore, 2015)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

The Wakhan Front

Een Franse legereenheid onder leiding van kapitein Antarès Bonassieu (Jérémie Renier) raakt in de onherbergzame Afghaanse heuvels op raadselachtige wijze eerst een hond kwijt en vervolgens twee van hun soldaten. De Fransen denken dat hun collega’s zijn ontvoerd door de lokale bevolking. In het dichtstbijzijnde dorp weet niemand iets van een mogelijke ontvoering. Huisdoorzoekingen leveren niets op. Korte tijd later komt de Taliban verhaal halen bij de Fransen omdat ook in hun kring mensen spoorloos zijn verdwenen. De twee vijanden zien zich genoodzaakt gezamenlijk op zoek te gaan naar het antwoord op een raadsel dat hun voorstellingsvermogen te boven gaat.

The Wakhan Front (oorspronkelijke titel: Ni Le Ciel Ni La Terre) is geen doorsnee oorlogsfilm. Vuurgevechten zijn zeldzaam en vormen niet de kern van het verhaal. De film biedt een originele invalshoek op vragen over de dood in oorlogsgebied. De Fransen met hun christelijke achtergrond en de Taliban met hun streng islamitisch geloof blijken in essentie niet zo van elkaar te verschillen. De eeuwenoude heilige teksten waarmee beide groepen de gebeurtenissen proberen te verklaren hebben een zelfde basis. Ze interpreteren de teksten ieder op een eigen manier maar dat brengt niemand dichter bij een sluitende verklaring. Bijgeloof en moderne technologie bieden ook geen soelaas. Het verminderende onderscheid tussen beide groepen wordt gesymboliseerd door de manier waarop ze zich ieder afzonderlijk door het zanderige dal verplaatsen, verbonden door een koord dat een gevoel van veiligheid moet geven.

The Wakhan Front (Jérémie Renier)

The Wakhan Front (Jérémie Renier)

The Wakhan Front is een interessante metafysische film die last heeft van een gespleten persoonlijkheid. Het is zowel een oorlogsfilm met een rustig filmhuistempo als een horrormysterie. De kans is groot dat zowel frequente filmhuisbezoekers als horrorfans niet volledig tevreden de bioscoop zullen verlaten. Omdat regisseur Clément Cogitore op één knal na zijn publiek niet wil laten schrikken en horrorclichés zorgvuldig vermijdt, druipt gaandeweg de spanning uit het verhaal en begint de film halverwege te slepen. De 100 minuten voelen ook lang aan omdat veel dialogen worden herhaald door een tolk. Voor mensen die de ware horror op het Afghaanse slachtveld willen ervaren kunnen beter terecht bij het ondraaglijk spannende Kajaki (Paul Katis, 2014).

6/10

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *