Mijn favoriete filmblad Sight & Sound publiceerde in het juninummer een lijst met 75 favorieten uit de mainstream van de afgelopen 30 jaar onder de titel Forgotten Pleasures Of The Multiplex. Een van de genoemde titel is de horrorfilm The Signal.

In het alfabetische overzicht lichten filmjournalisten hun guilty pleasures toe, van A.I. Artificial Intelligence tot en met Year One. Laatstgenoemde film zal ik te allen tijde ongezien laten, precies om de reden waarom Amerikaanse filmcriticus Kent Jones er wel plezier aan beleeft: de aanwezigheid van komiek Jack Black. Onder de genoemde titels zitten een paar favorieten (Bound, Breakdown, Spartan). Sommige films vind ik met terugwerkende kracht nog steeds geen succes (Avalon, Final Destination 3, O.C. and Stiggs, The Village), terwijl andere wellicht een tweede kans verdienen (Richard Kelly’s The Box en Brian De Palma’s Femme Fatale). Sommige films zijn interessante mislukkingen, zoals het vorige maand op deze website eerder gesignaleerde filmdebuut Static (1985) van Mark Romanek.

Er blijven genoeg films over die aan me zijn voorbij gegaan, zoals The Signal uit 2007, een kleine maar ambitieuze horrorfilm over een geheimzinnig signaal dat zich via televisies, radio’s en mobiele telefoons in de hersenen plant, waarna iedereen massaal de ander als vijand ziet en op bloedige wijze in de zelfverdediging gaat. De film valt op door het vertelperspectief. We moeten constant het antwoord op de vraag bijstellen wie van de personages onaangetast is gebleven en wie niet. De film valt uiteen in drie delen, elk deel gedraaid door een andere regisseur, zodat The Signal niet alleen driemaal van perspectief, maar ook driemaal van toon verandert, van serieuze horror naar bloedige farce en weer terug. Dat een versie van Joy Divisions Atmosphere, uitgevoerd door Ola Podrida, regelmatig terugkeert op de soundtrack is een prettige bijkomstigheid.

7/10