Het kostte me anderhalve week om toe te geven dat The Curious Case Of Benjamin Button op z’n zachtst gezegd de minst geslaagde film is in de carrière van de mij zo gewaardeerde regisseur David Fincher. Fincher is geen man voor epische romantiek, zelfs als het verhaal een fantasievol uitgangspunt heeft. Fincher is op zijn scherpst als zijn hoofdpersonages jagers zijn of zelf opgejaagd worden: Ripley en haar strijd met de buitenaardse monsters in Alien3; de detectives in Se7en en de journalisten en agent in Zodiac en hun jacht op een seriemoordenaar; de door een absurd spel opgejaagde miljonair Nicholas Van Orton in The Game; de op zijn alter ego Tyler Durden jagende verteller in Fight Club en de moeder en dochter die de rollen omdraaien en thuis hun belagers belagen. Benjamin Button is geen jager en hijzelf wordt ook door niemand achternagezeten. Het enige dat Benjamin (die als bejaarde wordt geboren, achterstevoren leeft en na tachtig jaar als zuigeling sterft) achtervolgt, is de onverbiddelijk voortschrijdende tijd, verbeeld door een antieke, teruglopende klok op een treinstation.

Het lot van Benjamin is van tevoren bezegeld waardoor het belang van wat hij in de tijd tussen geboorte en dood meemaakt minder groot is. De tragiek van de onmogelijkheid op normale wijze oud te kunnen worden met geliefden, levert zeker een paar ontroerende momenten op. Sommige emotionele gebeurtenissen worden echter ontkracht door voorspelbaarheid – geen toeschouwer zal opkijken van de waarheid omtrent de familiebanden tussen Benjamin en een van de personages aan de rand van de raamvertelling. In vergelijking met zijn eerdere werk (inclusief de minder geslaagde films) mis ik bij deze film voelbare passie en noodzaak bij de maker. David Fincher lijkt de emoties zoveel mogelijk af te willen vlakken en concentreert zich op waar hij het best in is: het schieten van mooie plaatjes. En zo dreigt hij zichzelf met The Curious Case Of Benjamin Button te devalueren tot de Anton Pieck van hedendaags Hollywood.