Biopics over levende legendes mogen tegenwoordig pas eindigen nadat de levensechte inspiratiebron nog even in beeld komt. Ook The Bleeder ontkomt niet aan dat cliché. De echte bokser Chuck Wepner wandelt vlak voor de aftiteling een rondje voor de camera om te laten zien dat hij nog steeds onder ons is. The Bleeder geeft een vermakelijk beeld van de klappen die hij in zijn woelige leven heeft opgevangen. De film plaatst zowaar ook nog een voetnoot in de Amerikaanse filmgeschiedenis.

Chuck Wepner stond in 1975 in de ring met wereldkampioen Muhammad Ali. Het titelgevecht was het hoogtepunt in de carrière van de bokser uit New Jersey. Hij kon wel tegen een stootje, zelfs als het bloed over zijn ogen gutste. Vanwege het hevige bloeden had hij de bijnaam The Bayonne Bleeder. Wepner diende als inspiratie voor het personage Rocky in de gelijknamige filmhit van Sylvester Stallone. In The Bleeder kijkt Wepner op tegen zijn fictieve zelf. Het succes van Rocky (1976) ervaart hij als zijn eigen succes, terwijl zijn leven in werkelijkheid in een neerwaartse spiraal terechtkomt.

Regisseur Philippe Falardeau laat in The Bleeder merken dat hij zelf heel erg opkijkt tegen Martin Scorsese. De voorbeelden liggen voor het oprapen. Chuck Wepner heeft net als Travis Bickle in Taxi Driver (1976) een complexe relatie met de realiteit. Hij is net zo’n tragikomisch figuur als Rupert Pupkin in The King Of Comedy (1982). Beide personages denken dat de wereld om hen heen draait. Pupkins motto ‘Better to be king for a night than schmuck for a lifetime’ zou ook voor de bokser kunnen opgaan. Net als in Scorsese’s boksfilm Raging Bull (1980) staat het hoofdpersonage in The Bleeder een moment voor de spiegel, ditmaal niet om een beroemde quote uit On The Waterfront te citeren maar om de teksten uit zijn gedrogeerde geheugen op te graven die hij nodig heeft voor een auditie voor Rocky 2.

The Bleeder (Liev Schreiber & Elisabeth Moss)

The Bleeder lijkt stilistisch gezien meer op Goodfellas (1990) dan op Raging Bull. De voice-over van de hoofdrolspeler is zeer nadrukkelijk aanwezig en heeft dezelfde zelfspot als Goodfellas’ verteller Henry Hill. Beide films beginnen met een scène die later terugkeert in de film. De vele pophits op de soundtrack houden de vaart erin en versterken het tijdsbeeld. The Bleeder speelt zich voornamelijk af in de jaren zeventig met als gevolg dat disco de boventoon voert.

Vanwege zijn kopieergedrag heeft Falardeau niet dezelfde klasse als Scorsese. De Canadese regisseur mist een eigen signatuur. Hij heeft gelukkig een uitmuntende cast om zich heen verzameld. Titelrolvertolker Liev Schreiber speelt de meest fysieke rol uit zijn carrière en doet dat zonder terughoudendheid. Hij krijgt stevig tegenspel van Elisabeth Moss als de bedrogen echtgenote Phyliss. Jim Gaffigan speelt een grappige bijrol als Wepners aanhangsel John.

The Bleeder (Liev Schreiber & Jim Gaffigan)

De ironie van het hele verhaal is dat Rocky in 1977 drie Oscars won tijdens de uitreiking van de Academy Awards. De hoofdprijs was een beeldje in de categorie Beste Film. Taxi Driver had die avond het nakijken en Martin Scorsese ging met lege handen naar huis.

6/10