Tamami: The Baby’s Curse (Yadai Yamaguchi, 2007)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

tamami02

Een spookverhaal heeft een afgelegen landhuis en een hevig donderende onweersbui nodig. Tamami: The Baby’s Curse houdt zich wat dat betreft volledig aan het boekje.

De vijftienjarige Yôko (Nako Mizusawa) arriveert laat in de avond tijdens een bliksemende plensregen bij een door bossen en hekken omringd landhuis en een aangrenzende museumtoren. Het landhuis wordt bewoond door een echtpaar dat vijftien jaar geleden na een ongeluk hun dochter Yôko is kwijtgeraakt. Vader heeft haar teruggevonden in een weeshuis en de film vangt aan bij haar terugkeer. Het staat van meet af aan vast dat het niet pluis is in het landhuis. De vader heeft zich opgesloten in de toren, de oude bediende zorgt voor een kille ontvangst en in de kinderkamer wordt Yôko aangevallen door een onbekende verschijning. Bij zijn vertrek zegt de begeleider van Yôko op weinig geruststellende wijze dat het waarschijnlijk spookt in het huis. Arm meiske.

De ondertitel van Tamami laat er geen twijfel over bestaan: in het landhuis dwaalt een vervloekte baby. Het duurt even voordat we die volledig in beeld te zien krijgen. Dankzij verspringende schaduwen en suggestieve geluidseffecten lijkt het een half uur alsof Tamami een waanbeeld is van de zeer labiele moeder des huizes.

Tamami: The Baby’s Curse begint als klassieke spookfilm in de stijl van The Haunting. De dreiging zit in eerste instantie in onze verbeelding. Vanaf het moment dat Tamami in vol ornaat in beeld komt, verandert de film van toon. Het spookverhaal wordt een zotte monsterfilm die gelukkig geen moment serieus genomen hoeft te worden. Er werd wat afgelachen in Tuschinski 6 bij de capriolen van de bovenmatig intelligente en beweeglijke baby. Het mismaakte monstertje is een kruising tussen de weinig aaibare koters uit It’s Alive (1974) en de sinistere donderstraal Chuckie uit Child’s Play (1988). Suggestie wordt ingeruild voor afgerukte ledematen en wilde achtervolgingen door gangen, kelders, geheime deuren, wenteltrappen en een afgesloten doolhof. Het is vermakelijk zo lang het duurt, maar de film heeft te weinig om het lijf om op de harde schijf onder mijn hersenpan op te slaan.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *