De botsing tussen planeet Melancholia en de Aarde is als een trage close-up van twee hoofden die elkaar voorzichtig naderen voor een laatste kus. Uiteindelijk slorpt Melancholia Aarde op en blijft van onze planeet niets meer over, zelfs geen herinnering. De film Melancholia van Lars von Trier begint bij het einde.
In Groot-Brittannië werd Antichrist in de markt gezet als een horrorfilm, en met succes. Na Breaking The Waves (1996) en Dancer In The Dark (2000) staat de film in dat land tot nu toe op de derde plaats van best bezochte films van Lars von Trier. Je doet Antichrist tekort door het enkel als horror te bekijken, maar er zijn genoeg horrorclichés in te herkennen om zo’n interpretatie te rechtvaardigen. Continue reading
Lars von Trier is depressief en dat verbaast me niks. Van het idee om voor de derde keer Dogville te moeten verfilmen en weer wekenlang te moeten bivakkeren in een minimalistisch decor in een raamloze studio, zou ik zelf ook heel somber worden. Lars von Trier wilde even wat anders, maar het humoristische tussendoortje The Boss Of It All bracht blijkbaar niet de broodnodige verlossing. Continue reading
