Een oude zwerver staat tegen het neergelaten rolluik van de AKO aan de Ferdinand Bol zichzelf moed in te spreken voordat hij de enkele passanten zo vroeg op de morgen om kleingeld durft te vragen. Hij maakt wilde armbewegingen in de lucht en slaakt daarbij luide kreten. Hoe hard hij ook schreeuwt, we kunnen hem niet horen. Het enige hoorbare is het ratelen van de 8mm-projector achter ons en het ruizen van twee versterkers. Het trio Labdog wacht rustig en respectvol af tot het filmrolletje in zijn geheel langs het licht is gegaan en het doek weer helemaal wit is. Continue reading →