De griezelfilm The Amityville Horror (Stuart Rosenberg, 1979) is gebaseerd op gebeurtenissen in het huis van de familie Lutz aan Ocean Avenue op Long Island. In de documentaire My Amityville Horror komt Daniel Lutz, de oudste zoon van de familie, uitgebreid aan het woord en krijgen we misschien eindelijk de waarheid te horen. Continue reading
Horrorfilm The Incident is ook bekend als Asylum Blackout. Een geschiktere alternatieve titel is wat mij betreft The Night Of The Living Mad. Continue reading
Voor het eerst liet ik mijn keuze tijdens het Imagine Film Festival een keer beïnvloeden door de tussenstand van de Sp!ts Silver Scream Award 2012. The Woman staat op moment van schrijven op de derde plaats met 8,56 punten. Waarschijnlijk zijn de punten gebaseerd op de liters bloed en kilo’s ingewanden die in een late fase hun weg over het witte doek weten te vinden. Andere kwaliteiten heb ik niet kunnen ontwaren. Continue reading
Rubber verwijst naar veel films (o.a. Scanners, The Hills Have Eyes, Duel, The Hitcher, Psycho, Rear Window, Vanishing Point), maar verwijst toch voornamelijk naar zichzelf. Continue reading
Hoe houd je een film van begin tot eind boeiend wanneer het verhaal zich afspeelt binnen een beperkte ruimte? Een extreem recent geslaagd voorbeeld is Buried (Rodrigo Cortés, 2010) waarin de camera nooit buiten een grafkist komt en 95 minuten lang gericht staat op de levend begraven Ryan Reynolds. De beperkte ruimte in Enemy At The Dead End is een ziekenhuiskamer bevolkt door twee gezworen vijanden. Continue reading
Tijdreisfilms zijn vaak succes gegarandeerd tijdens het Imagine Festival. Onnatuurlijke tijdmechanismes zijn prikkelend en vragen bijna automatisch om een nog actievere manier van kijken. Na Timecrimes in 2008 en 11 Minutes Ago een jaar later, was het deze week raak bij het Duitse Die Tür. Continue reading
Uit Zuid-Korea komen de laatste jaren veel interessante genrefilms. Bedevilled is een van de minder geslaagde varianten. Continue reading
Tijdens het Imagine Festival draaien minstens twee films die voortvloeien uit het succes van het Let The Right One In (Tomas Alfredson, 2008). We Are What We Are (Jorge Michel Grau, 2010) wordt op de markt gezet als een Mexicaanse variant, met kannibalen in plaats van vampiers, maar heeft inhoudelijk verder weinig overeenkomsten met het Zweedse horrordrama, nog los van de grote verschillen in kwaliteit tussen beide films. De Britse film Outcast komt inhoudelijk en kwalitatief dichter in de buurt.
We Are What We Are (originele titel: Somos Lo Que Hay) is niet per se een aanrader voor de komende editie van het Imagine Festival (13-23 april) in Kriterion te Amsterdam. Het kannibalenfamiliedrama had een unieke mix kunnen zijn van Los Olvidados en Let The Right One In. Continue reading
Een spookverhaal heeft een afgelegen landhuis en een hevig donderende onweersbui nodig. Tamami: The Baby’s Curse houdt zich wat dat betreft volledig aan het boekje.
