Voordat de titel in beeld komt, heeft Rhymes For Young Ghouls de kijker al getrakteerd op een geplet hoofd en een zelfmoord. De opening zet de toon voor het verdere verloop van de film. Continue reading
Het Canadese drama Blackbird snijdt een actueel thema aan, maar vertilt zich aan de complexiteit van het onderwerp. De problematiek wordt wat al te versimpeld en daardoor ongeloofwaardig weergegeven. Personages komen vaak het cliché niet te boven. Continue reading
Horrorfilms zijn meestal als een ritje door het spookhuis op de kermis: even een paar minuten giechelend griezelen en daarna snel naar de botsautootjes. Het andere soort horrorfilms toont gruwelijke taferelen voor het vertellen van een parabel over de donkere kant van de mens en is vanwege frustratie en woede, of een ander urgent gevoel van de filmmaker, zo grimmig dat er helemaal niets meer te lachen valt. Die laatste variant zie ik het liefst, de kans op langdurige somberheid op de koop toe nemend. Continue reading
David Cronenberg filmt tegenwoordig geen exploderende hoofden maar pratende hoofden. Talking heads are the essence of cinema, is het verbazingwekkende afsluitende citaat van het uitgebreide interview met Cronenberg in Sight & Sound #3 (maart 2012). En ik maar denken dat beeld de essentie van cinema is. Continue reading
Apa
Verlies is vaak een drijvende factor in een (film)verhaal, constateer ik naar aanleiding van vier films die ik binnen een week zag. Continue reading
Julianne Moore in Chloe
Ik haat internet, zegt Chloe (Amanda Seyfried) in de gelijknamige film van Atom Egoyan. Internet is in het moderne westerse leven een middel ter vervanging van directe communicatie en lichamelijk contact. Mensen creëren een gewenste identiteit op de eigen homepage, discussiëren in de chatbox, flirten via SMS, daten via e-mail en beëindigen de relatie tijdens een webcamgesprek. Dat laatste overkomt Michael (Max Thieriot), de zoon van gynaecoloog Catherine (Julianne Moore) en universitair docent David (Liam Neeson). Continue reading
Na The Sweet Hereafter (1997) is het behelpen met de films van Atom Egoyan. Ook Adoration komt geen moment in de buurt van zijn meest geslaagde werk. Continue reading
Sneeuw wordt vaker gebruikt als metafoor voor verlies van het geheugen. De herinnering is zo leeg als een witte vlakte, te vergelijken met de besneeuwde landschappen in Hersenschimmen (1988) en Winterschläfer (1997). Wat in het geheugen verborgen ligt, is bevroren en nauwelijks los te wrikken. Continue reading
