Strike A Pose (Ester Gould & Reijer Zwaan, 2016)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

Strike A Pose

De documentaire Madonna: Truth Or Dare bracht in 1991 enige commotie teweeg. Christelijke moraalridders spraken schande van de vrijmoedige wijze waarop homoseksualiteit in beeld werd gebracht. Voor anderen was de film juist een inspiratiebron en reden om hun geaardheid niet langer geheim te houden. De mannelijke dansers van Madonna’s Blonde Ambition Tour werden rolmodellen vanwege hun aandeel in de film. De nieuwe documentaire Strike A Pose leert ons dat de voorbeeldfunctie min of meer werd opgedrongen en de dansers in grote verlegenheid bracht.

Filmmakers Ester Gould en Reijer Zwaan zochten voor hun film Strike A Pose de zes nog levende dansers op om ze te laten vertellen over het leven na de Blonde Ambition Tour. Luis, Oliver, Salim, Jose, Kevin en Carlton voelen zich thuis op de praatstoel. In tegenstelling tot Truth Or Dare hebben ze dit keer de regie veel meer in eigen hand en worden ze niet voor het idealistische karretje gespannen van een beroemde zangeres. Madonna had de beste bedoelingen maar ze verdient geen schoonheidsprijs voor de manier waarop ze andere mensen gebruikte om haar boodschap over gelijke rechten over te brengen. Gould en Zwaan zijn er in hun film niet op uit om de zangeres te ontmaskeren. Strike A Pose belicht een onderwerp dat in Truth Of Dare verzwegen blijft. Sommige taboes blijken ook binnen de homogemeenschap moeilijk bespreekbaar.

Strike A Pose (Salim)

Strike A Pose (Salim)

Strike A Pose is onder meer geslaagd omdat de zes centrale personage stuk voor stuk sterke persoonlijkheden zijn die op welbespraakte wijze zeer openhartig over hun leven praten. De documentaire is stilistisch gezien zeer bescheiden en op het eerste gezicht een weinig opvallende afwisseling van pratende hoofden en archiefbeelden. Het contrast is groot met de beweeglijke stijl waarin Truth Of Dare is gefilmd. Madonna’s film doet vanwege het gebruik van zwart-wit, de mobiele filmcamera en de grofkorrelige filmbeelden denken aan films die tot Direct Cinema worden gerekend, zoals de muziekdocumentaire Dont Look Back over Bob Dylan van D. A. Pennebaker uit 1967. Strike A Pose maakt een visuele link met Truth Of Dare door de interviews in het begin ook in zwart-wit te vertonen.

Strike A Pose (Jose en zijn moeder)

Strike A Pose (Jose en zijn moeder)

Hoe interessant een pratend hoofd is hangt af van wat er gezegd wordt in combinatie met de omgeving waarin de spreker is geplaatst. Als de positie klopt hoeft de camera vervolgens niet meer te bewegen. Een geslaagd voorbeeld is het interview met Jose Gutierez Xtravaganza en zijn moeder. Door omstandigheden woont de zoon met zijn vriend bij moeder thuis. Zittend tussen opgepoetste kitsch moet Jose uit het Spaans vertalen hoe teleurgesteld moeder is in haar zoon en kijkt zij voor zich uit terwijl hij in het Engels de teleurstelling verwoordt over het verloop van zijn carrière. Mindere regisseurs zouden de emoties hebben gemanipuleerd door in te zoomen en close-ups toe te voegen. De makers van Strike A Pose houden beide personages zoveel mogelijk naast elkaar in beeld. Kijkers mogen zelf bepalen of ze naar de spreker kijken of naar de reactie van de luisteraar. Naarmate het interview vordert neemt het ongemak als een derde personage plaats tussen moeder en zoon.

Strike A Pose (Carlton)

Strike A Pose (Carlton)

Er vloeien flink wat tranen bij Strike A Pose, zowel op het scherm als in de zaal. Wanneer de emoties het spreken bijna onmogelijk maken krijgen de dansers ruimte om hun gevoelens op een andere manier uit te drukken. Woorden maken plaats voor dansbewegingen. Carlton Wilborn mag in zijn woning als eerste door middel van lichamelijke expressie uitbeelden hoe hij zich voelde tijdens de donkerste periode in zijn leven. Het is een visuele manier om een extra dimensie aan het verhaal geven, precies waar film voor is bedoeld.

8/10

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *