Onder toeziend oog van een extra grote maan vond in café De Ruimte in Amsterdam-Noord gisteravond weer een nieuwe editie plaats van de jazzserie Space Is The Place. Dit keer was het de beurt aan Shelter, de formatie van de Amerikaanse blazers Ken Vandermark en Nate ‘Sweetheart of American Trumpet’ Wooley samen met de Australische drummer Steve Heather en de Nederlandse gitarist Jasper Stadhouders.
Shelter biedt onderdak aan vier muzikanten die allemaal compositiebijdragen leveren. Zo was het publiek in De Ruimte gisteren verzekerd van twee gevarieerde sets waarin gecomponeerde passages werden afgewisseld met free jazz. Bassist en gitarist Jasper Stadhouders zorgde ter linkerzijde voor een onstuimige elementaire basis. Ter begeleiding van trompettist Nate Wooley en saxofonist en klarinettist Ken Vandermark koppelde hij ruwe basakkoorden aan de onregelmatige ritmische accenten van de vloeiend spelende percussionist en drummer Steve Heather. De bassist zorgde voor bijgeluiden door in een van de composities al bassend met zijn voet de gitaar te bewerken, onder luid protest van de snaren. Een gebroken snaar dwong hem van instrument te wisselen. Vervolgens trok hij ook op zijn akoestische gitaar de snaren stuk, onderwijl met zijn stoel over de houten vloer schrapend.
Shelter (Jasper Stadhouders & Steve Heather)
Het afwisselende optreden van Shelter was prettig onvoorspelbaar. Vroeg in de eerste set werd de jazz tijdelijk onderbroken door een intermezzo met abstract snarenspel van Stadhouders, op zijn knieën voor de kleinste versterker, en piepende sciencefictiongeluiden uit het kraakdoosje dat Heather naast het drumstel had geplaatst. De drummer zat met zijn rug tegen een kastje met onder meer een stapel bordspelen. Door de trilling van de muziek duikelden enkel pionnetjes naar beneden om via de snaredrum op de grond te belanden. Volgens mij was de drummer te geconcentreerd aan het spelen om de pionnetjes en hun onbedoelde ritmische inbreng op te merken.
Shelter (Ken Vandermark & Nate Wooley)
De virtuoze blazers speelden met groot gemak complexe thema’s en konden dankzij circulaire ademhaling de snelle notenreeksen net zo lang aanhouden als ze zelf wilden. De twee gingen in de tweede set iets extremer tekeer dan in de eerste set. Wooley deed tijdens zijn solomomenten regelmatig zijn best om zijn instrument op alles behalve een trompet te laten lijken en zocht daarbij de minst aangename frequenties op. Het enige dat tijdens het concert minder vlot verliep waren de aankondigingen van Wooley, tot grote hilariteit van de aanwezigen.