Sex & Drugs & Rock & Roll (Mat Whitecross, 2010)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

iandury

Na zijn uit de voegen springende vertolking van producer Martin Hannett in 24 Hour Party People (Michael Winterbottom, 2002) geeft acteur Andy Serkis opnieuw gestalte aan een Brits rockicoon. In Sex & Drugs & Rock & Roll is hij ditmaal het middelpunt in de rol van zanger Ian Dury (1942-2000).

Serkis heeft een bezeten manier van acteren, geschikt voor rollen die groter zijn dan het leven zelf. Zijn groteske personages maken een intimiderende indruk en stralen dreiging uit. Zoiets zou af kunnen stoten, maar Serkis behoudt aantrekkingskracht door zijn afschrikkende voorkomen te verzachten met zijn komisch plooibare gelaat en clowneske mimiek. Het contrast tussen het grote gebaar en de trap op de rem geeft zijn personages herkenbare menselijke trekjes, zelfs als het geen mensen zijn, zoals Gollum in The Lord Of The Rings (2001-2003) en King Kong (2005) in de gelijknamige remake van Peter Jackson.

Het uitgelaten spel van Serkis past prima bij het onberekenbare karakter van Ian Dury. Kreupel van de polio wordt Dury in zijn kindertijd door zijn vaak afwezige vader (een korte rol van acteerkanon Ray Winstone) gedwongen voor zichzelf op te komen in een tehuis voor lichamelijk en geestelijk zieke kinderen, desnoods door op de vuist te gaan. En vechten doet individualist Dury vervolgens zijn hele leven lang, daarbij zijn naasten af en toe vergetend, zoals zijn eerste vrouw en zijn zoon Baxter (Bill Milner).

Regisseur Mat Whitecross vertelt Dury’s levensverhaal aan de hand van een optreden van de zanger met zijn begeleidingsband The Blockheads. De liedjes zijn de aanleiding voor flashbacks, soms in de vorm van geanimeerde herinneringen. De digitale trukendoos van Whitecross levert een wervelwind op aan indrukken en regelmatig slaat de beeldenreeks op hol als een losgeslagen kudde bizons. De kijker moet vanaf de eerste scènes veel verwerken, met als gevolg dat de finale van de film ondanks een laatste artistieke oprisping van Dury (zijn comeback met de controversiële single Spasticus Autisticus in 1981) het moet doen zonder een dramatisch hoogtepunt.

6/10