Savages heeft sinds het debuutalbum Silence Yourself (2013) heel snel een goede internationale reputatie gekregen vanwege hun gedreven optredens. Om een of andere reden was het me tot gisteren niet gelukt het Londense kwartet in actie te zien. Het uitverkochte concert in De Melkweg was een uitgelezen kans om te zien waar de reputatie op is gebaseerd.

Savages is al een maand op tournee met hun vrienden van de Japanse band Bo Ningen. De vriendschap leverde in 2014 het gezamenlijke album Words To The Blind op. Vanwege hun lange zwarte haren lijken de vanuit Londen opererende Japanners op klonen van het spook Sadako uit de Japanse film Ring. De androgyne bassist en vocalist Taigen vormt visueel en muzikaal het middelpunt. Omdat hij over het algemeen relatief eenvoudige grondtonen speelt kon hij tegelijkertijd vooraan op het podium evenwichtsoefeningen met zijn instrument uitvoeren. De basgitaar stond gisteren in de Melkweg Max iets te prominent in de mix afgesteld met als gevolg dat de psychedelische gitaarpartijen van de woest spelende Kohhei en Yuki het grotendeels moesten afleggen tegen Taigens overheersende bromtonen. De korte set eindigde met een flinke portie ongestructureerd lawaai dat goede herinneringen opriep aan optredens van Japanse noisebands zoals Boredoms.

Bo Ningen

Postpunk had zijn eerste hoogtepunt in de uitzichtloze eerste helft van de jaren tachtig en wordt vaak geassocieerd met doom en gloom. De strak ogende zwart-witte presentatie deed bij Savages eenzelfde voorkeur voor een neerslachtige gemoedstoestand vermoeden, maar niets bleek minder waar. De geanimeerde zangeres Jehnny Beth en haar drie bandleden deden er alles aan om de zaal tot een feestelijk kookpunt te brengen. Pas na vijftien nummers werd gas teruggenomen met Mechanics, de kalme afsluiter van het begin dit jaar verschenen tweede album Adore Life. In de slotfase speelde Savages ook de in mijn oren iets te pathetische ballad Adore. Gelukkig kwam daar direct het pittige Fuckers achteraan.

Savages

Het geluid van de postpunkband klonk beduidend transparanter dan dat van Bo Ningen. De afgemeten gitaarriffs en basloopjes hielden voldoende ademruimte in acht om de snelle nummers extra swingend maken. In combinatie met strijdlustige songteksten had dat een aanstekelijk effect op het publiek. De zeer beweeglijke Jehnny Beth bleef zelden achter de microfoonstandaard staan en moedigde de dansende mensen aan dichterbij te komen. Het contact werd versterkt toen Beth achter de lichtshow vandaan stapte, in het publiek klom en minutenlang letterlijk op handen werd gedragen.

Savages kent de beproefde trucjes om een zaal te bespelen en paste enkele daarvan meer dan eens toe. De band wist te voorkomen dat hun rimpelloos professionele show te routineus werd, onder meer door de vier muzikanten van Bo Ningen uit te nodigen voor een uit een lossere pols gespeeld volumineus slotakkoord.