Na bijna dertig jaar opsluiting in een Iraanse gevangenis, komt dichter en politiek gevangene Sahel (Behrouz Vossoughi) eindelijk vrij. Hij reist naar Istanboel in de hoop zijn vrouw Mina (Monica Bellucci) terug te vinden. Zij leeft echter al jarenlang in de veronderstelling dat hij in gevangenschap is overleden.

De degelijke, ouderwets ogende arthousefilm Rhino Season wisselt het heden (Turkije anno 2010) af met het verleden (Iran van voor de islamitische revolutie). Er is iets opmerkelijks aan de hand met flashbacks. De oude dichter wordt in de montage telkens gekoppeld aan de chauffeur die hem en zijn vrouw in betere tijden vervoerde. Na een close-up van de jonge chauffeur, peinzend bij een reusachtige eeuwenoude boom, zien we in het volgende shot de oude dichter op dezelfde locatie in gedachten verzonken. Om de eventuele verwarring te vergroten, hebben beide mannen ook nog eens dezelfde soort baardgroei, zij het dat de baard van Sahel volkomen grijs is geworden. Zelfs in bovenstaande publiciteitsfoto worden de twee personages rechts in beeld expliciet aan elkaar gekoppeld.

De koppeling tussen de twee blijft niet beperkt tot montage, publiciteitsfoto en gezichtshaar. Ook de handelingen van de oude dichter vertonen overeenkomsten met zijn vroegere werknemer. Door een toevallige samenloop van omstandigheden vervoert hij vlak bij het huidige adres van zijn vroegere echtgenote een paar keer twee jonge Turkse vrouwen in zijn huurauto. De dichter is chauffeur geworden. Hij spendeert vele uren in de auto, gewend als hij is aan de jaren die hij in een cel heeft doorgebracht. De visuele connectie tussen de twee mannen heeft alles te maken met de wens van de chauffeur om de plaats van Sahel in te nemen.

In de loop van het verhaal zien we in de flashbacks hoe de chauffeur zich ten tijde van de revolutie niet door principes laat leiden, maar het echtpaar laat arresteren in de hoop zo dichter bij Mina te komen. Het is dus helemaal niet zo vreemd dat de montage suggereert dat beide mannen dezelfde man zijn. De verwarring is dichterlijke opzet.

Rhino Season is in veel gevallen gefilmd als een bewegend schilderij. In een van de scènes wordt overduidelijk verwezen naar de kussende personen in Les Amants van René Magritte uit 1928. De vele statige beeldcomposities maken van Rhino Season een mooi ogende, maar tegelijkertijd vrij afstandelijke film.

6/10