Prins (Sam de Jong, 2015)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

prins01

Vorige jaar was de Nederlandse filmwereld tijdens het Nederlands Film Festival massaal in jubelstemming vanwege Aanmodderfakker. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en bezocht de film op de eerste dag van de premièreweek. Na afloop verliet ik teleurgesteld de zaal. Ik was niet de enige die de film inhoudelijk nogal mager vond. Niemand in mijn vrienden- en kennissenkring was enthousiast. Blijkbaar waren de verwachtingen te hoog geweest naar aanleiding van drie gewonnen Gouden Kalveren of misschien was de film gewoonweg helemaal niet zo goed als pers en promotie ons wilden doen geloven. De Aanmodderfakker van 2015 is Prins. Het speelfilmdebuut werd met veel poeha aangekondigd in de media en door smaakmakers onder vele sterren bedolven. Opnieuw haastte ik me op de premièredag naar de dichtstbijzijnde bioscoop en opnieuw had ik sterk de indruk dat ik de keizer in zijn onderbroek zag lopen.

De opgewonden reacties zijn deels begrijpelijk. Prins toont op meerdere momenten een grote liefde voor cinema. Wat direct opvalt, is de geïnspireerde casting van voornamelijk onervaren acteurs. Zij blijven heel dicht bij hun eigen leefwereld, wat resulteert in onbevangen spel. De jonge Ayoub Elasri hoeft weinig moeite te doen om ons te laten geloven dat zijn personage Ayoub een straatschoffie is. Het feit dat de acteur zijn eigen naam in de film gebruikt wekt de suggestie dat hij zichzelf speelt. De gestileerde manier van filmen laat er echter geen twijfel over bestaan dat de film geen documentaire is. De strakke kaders, de knallende kleuren en de felle belichting vallen ook direct in de eerste scènes op. De titel Prins suggereert dat het verhaal een sprookje is waarbij de werkelijkheid dient als decor.

prins04

De eigenschappen van de locaties in Nieuwendam worden ten volste benut. In de wijk in Amsterdam-Noord valt zichtbaar geen moer te beleven. De inwisselbare straten vormen een zeer geschikte achtergrond voor een leven dat bestaat uit inwisselbare dagen. Zelfs onder het warme zonlicht word je niet vrolijk van het fantasieloze straatbeeld. De kijker begrijpt snel waarom Ayoub verveeld bij een plein nabij zijn huis rondhangt. Samen met zijn maatjes (Oussama Addi, Achraf Meziani en Jorik Scholten a.k.a. rapper Lil’Kleine) kauwt hij de hele dag gedachteloos en non-stop op zonnebloempitten. De jongens laten ze achter als broodkruimels. De uitgespuwde pitten vormen geen lijn zoals in het sprookje van Klein Duimpje, maar hopen ze zich in kleine bergjes op, als symbool voor een leven dat weinig vooruitgang kent.

Andere positieve elementen zijn de zelfverzekerde beats van Palmbomen op de soundtrack en het kalme verteltempo in sommige scènes. Debuterend speelfilmregisseur Sam de Jong had een vlotte, gelikte hiphopfilm kunnen maken, maar heeft zijn artistieke visie gelukkig niet al te veel door commerciële motieven laten beïnvloeden. Het enige echte commerciële aan de film is de product placement. Omdat in de film rustig de tijd wordt genomen krijgt de kijker alle gelegenheid om zich te verdiepen in de relatie van de half Marokkaanse Ayoub met zijn Nederlandse moeder Saskia (Elsie de Brauw), zijn halfzus Demi (Olivia Lonsdale) en zijn vader (Chaib Massaoudi). De vader is een dakloze verwarde junk die regelmatig in de buurt contact zoekt met zijn zoon. De jongen weet zeker dat hij zijn eigen leven niet zo wil laten eindigen. De verleiding om een verkeerde beslissing te nemen is echter groot, want drugs en criminaliteit lijken de enige manier om op te vallen bij het blonde buurmeisje Laura (Sigrid ten Napel). In Prins is zij de prinses.

prins02

De donkere wereld van de criminaliteit wordt vroeg in de film aangekondigd door middel van een onderbelichte flashback. Daarmee worden we ook vroeg geconfronteerd met wat Prins op sommige momenten in mijn ogen onuitstaanbaar maakt. Het kwaad wordt vertegenwoordigd door de geheimzinnige, succesvolle crimineel Kalpa. Rapper Freddy Tratlehner van De Jeugd van Tegenwoordig zet Kalpa overmatig schmierend neer als een griezelige gek. Hij is constant high en giechelt als een boze heks. Je verwacht elk moment dat hij knibbel knabbel knuisje gaat zeggen. In plaats daarvan lokt hij Ayoub met een zoet energiedrankje. Zijn schertsvertoning is bedoeld om angst aan te jagen, maar het enige dat hij bij mij oproept is toenemende irritatie. Elke scène met Kalpa is een kwelling.

Sfeer is in Prins belangrijker dan plot. Als de plot gaat overheersen en de verhaallijn rondom Kalpa naar de climax toewerkt, gaat het gebrek aan acteerervaring zich tegen de film keren. Een sterk punt wordt opeens de zwakke schakel. Ayoub Elasri belandt op minder vertrouwd terrein en heeft moeite om de kijker mee te nemen in zijn innerlijke wereld. Daar is meer voor nodig dan enkel het tonen van zijn handelingen. De gebeurtenissen zijn ook te zwak uitgewerkt om zijn personage ruimte te geven voor een vanzelfsprekend verlopende ontwikkeling.

De visueel overtuigende Sam de Jong maakt als schrijver veel minder indruk. Ayoub is het enige uitgewerkte personage. Hij wordt omringd door stereotypen en halve schetsen van personages. Alleen professionele acteurs De Brauw en Massaoudi weten dankzij hun ervaring de beperkingen in het script te omzeilen. Sigrid ten Napel heeft de meest ondankbare taak en mag in de rol van Laura alleen maar mooi zijn en dienen als trofee.

prins03

De gewapende confrontatie heeft door het geschmier van Tratlehner en de onervarenheid van Elasri niet het gewicht dat de scène zou moeten hebben. Nog zwakker is de nasleep. Het happy end is gemakzuchtig en volledig uit de lucht gegrepen. Alle misstappen van Ayoub worden door iedereen zomaar, zonder uitleg en zonder pardon vergeven. Onder de plek waar eerst een pleister zat blijkt de wond als door een wonder genezen. De jonge protagonist gaat er ook nog eens met de hoofdprijs vandoor. Laura vindt het blijkbaar prima om te worden gereduceerd tot een wisselbeker.

6/10

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *