Bij een thriller met Anthony Perkins in de hoofdrol ligt onvermijdelijk de associatie met Psycho (1960) op de loer. Die connectie heeft debuterend regisseur Noel Black in Pretty Poison zoveel mogelijk weten te vermijden, ondanks het verknipte personage dat Perkins opnieuw speelt.

Dennis Pitt heeft duidelijk psychotische trekjes en leeft in een fantasiewereld. Hij mag van de reclasseringsbeambte terugkeren in de maatschappij en had daar kunnen functioneren als medewerker in oude chemische fabriek, als hij niet de blonde fatale dame Sue Ann (Tuesday Weld) had ontmoet. Dennis krijgt herinneringsflitsen van de dodelijke brand die hij als kind heeft veroorzaakt en heeft te laat door wat de consequenties zijn van zijn complottheorie.

Het enige moment waarop Noel Black bewust citeert uit het oeuvre van Hitchcock is in de scène met twee detectives. Zij zijn net zo onhandig als het duo dat in Spellbound (1945) Gregory Peck bezoekt. In Pretty Poison is een van de twee de pensioengerechtigde leeftijd al gepasseerd en heeft hij een half defect gehoorapparaat in zijn oor. Dit personage zal David Lynch hebben geïnspireerd om in zijn serie Twin Peaks zelf de rol te spelen van een schijnbaar onhandige FBI-detective met een slecht werkend gehoorapparaat. Het provinciestadje en de fabriek aan het water uit Pretty Poison moeten ook inspiratiebronnen zijn geweest voor Twin Peaks. De herinneringsflitsen van een brandend huis gebruikte David Lynch overigens in Wild At Heart (1990). Van Hitchcock via Black naar Lynch. Ik zou er zelf niet zo snel op zijn gekomen. Thank God for audio commentaries.

8/10