Zintuigen spelen de hoofdrol in Postcards From The Zoo. Peuter Lana verkent haar omgeving door te voelen. Ze aait aandachtig langs de regendruppels onder de buik van een giraffebeeld in de dierentuin van Jakarta. Ze is achtergelaten door haar vader. Het laatste wat ze van hem ziet, is zijn portret op een foto bij de ingang, hangend tussen de andere portretten gemaakt door de dierentuinfotograaf tijdens het binnenkomen.
[Spoilers!] Een paar dagen dwaalt Lana over de paden en tussen de struiken langs de dierenkooien, totdat ze wordt opgevangen door ‘oom’ Dave en net als hem een vaste bewoner wordt tussen de dieren. Dave’s favoriete zintuig is het gehoor. Hij neemt dagelijks geluiden op en bewerkt de opnamen in muziek die hij in zijn vrije tijd inspeelt op een analoge synthesizer. Zijn muziek klinkt spannender dan het kinderdeuntje dat de hele dag door het park is te horen en in verschillende variaties opgaat in de filmscore.
De jong volwassen Lana (Ladya Cheryl) zet aanraking voort als communicatiemiddel, nieuwsgierig en onbevangen. Ze laat zich aaien door een verlegen beertje, wrijft het nijlpaard onder zijn kin, laat blinde kinderen de huid van een opgezet olifantje voelen en is elke dag nabij haar favoriete dier: de enige giraffe in het park. Ze hoopt ooit de band te versterken door zijn onbereikbare buik aan te raken. Op een dag klimt een jonge goochelaar in cowboypak (Nicholas Saputra) over de hekken van de dierentuin, op zoek naar onderdak tussen de zwervers die hun tentenkamp permanent binnen de hekken van de dierentuin hebben opgezet. Lana is direct geïntrigeerd. Als hij haar hand en arm aanraakt wordt ze letterlijk door hem betoverd. Verliefd laat ze zich door de cowboy naar de buitenwereld meenemen.
De lelijkheid en de drukte van de grote stad is een wat al te voor de hand liggend contrast met de beschermende dierentuin. Een overdreven acterende maffiafiguur verdient ook geen schoonheidsprijs. Lana werkt mee aan een circusact, totdat de cowboy zichzelf per ongeluk permanent uit het verhaal tovert. Aanraking verliest de onschuld wanneer ze noodgedwongen gaat werken als erotische masseuse. In de dierentuin voelde de vrouw zich vrij. Buiten de dierentuin leeft ze voornamelijk binnen muren. De gedachte aan de vrijheid die ze genoot tussen de dieren is een verre droom waar ze zelf slechts een onbeweeglijke figurantenrol in vertolkt.
De eerste keer dat ik Postcards From The Zoo zag, dacht ik dat de film een positief einde had: Lana keert terug naar dierentuin en raakt voor het eerst met haar hand de buik aan van de giraffe. Ze heeft hervonden wat ze had verloren. Bij de tweede keer was ik niet meer zo zeker over mijn aanvankelijke optimisme. De slotscène bevat te veel onwerkelijke elementen. Bij haar terugkeer is Lana gekleed in een goocheljurk. Ze is helemaal alleen in het sprookjesachtige blauwe schijnsel van de maan en de giraffe die bij haar komt staan, is een digitale giraffe. De terugkeer naar de onschuld is een fantasie, een onbereikbaar geworden wensdroom.
Regisseur Edwin laat duidelijk merken beïnvloed te zijn door Zhang Ke Jia en Apichatpong Weerasethakul. Net als laatstgenoemde geeft de Indonesische regisseur zijn film de vorm van een tweeluik. Kleuter Lana zwerft door de begroeiing van de dierentuin zoals de man in de tweede helft van Tropical Malady (2004) door het oerwoud zwerft. Beide komen een tijger tegen, al is die in Postcards From The Zoo gelukkig een welpje. De dierentuin is als afgesloten ruimte vergelijkbaar met het themapark in The World (2004) en net als Zhang Ke Jia’s Still Life (2006) gebruikt Edwin een onverwachts digitaal effect ter vervreemding. Edwin mist nog een beetje een eigen gezicht.
8/10