Paris (Cédric Klapisch, 2008)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

Paris

Bij elke mislukte mozaïekvertelling groeit mijn bewondering voor Robert Altman. Cédric Klapisch liet met zijn schattige Chacun Cherche Son Chat (1996) zien ook redelijk raad te weten met deze vertelmethode, vooral omdat hij zich beperkte tot een overzichtelijke straat in een kleurrijke wijk in Parijs. In Paris probeert hij de hele Franse hoofdstad in het verhaal te betrekken en daarbij vergaloppeert hij zichzelf.

Centraal staat de relatie tussen hartpatiënt Pierre (Romain Duris) en zijn zus Élise (Juliette Binoche). De alleenstaande vrouw trekt met haar drie kinderen tijdelijk bij haar vrijgezelle broer in om hem bij te staan tot aan de riskante operatie. Iedereen in Paris lijkt eenzaam en alleen, behalve de zorgwekkend normale architect Philippe Verneuil (François Cluzet) en zijn zwangere vrouw. In de tweede belangrijke verhaallijn verruilt Philippe’s broer Roland (Fabrice Luchini) de universiteit voor een lucratieve baan als historicus op de televisie en raakt hij tegelijkertijd onmogelijk verliefd op een beeldschone jonge studente (Mélanie Laurent). Andere personages zijn de mensen achter de groente- en viskraam op de markt, een Afrikaans echtpaar waarvan een familielid vanuit Kameroen onderweg is naar Parijs en een onuitstaanbare bakkersvrouw. En dat allemaal inclusief hun relaties met familie en/of vrienden.

Tot ongeveer halverwege lijkt regisseur Klapisch zijn aandacht redelijk gelijkwaardig over diverse personages verdeeld te hebben. Vervolgens blijkt alras dat sommige verhaallijnen danig onderbelicht raken, zoals die van de architect en de Afrikaanse emigrant. Zelf was ik klaar met Paris op het moment dat de jonge studente een onverklaarbare stap zet in haar relatie met ex-docent Roland. In de tweede helft loopt het nog een paar keer spaak als gevolg van een idiote droomscène, Élise die voor de grap een enquêteur speelt en de onbegrijpelijke toenadering tussen een groentevrouw en een visverkoper vlak na een scène waarin hij haar publiekelijk probeerde aan te randen. Het lukt Cédric Klapisch meerdere malen niet ernst en poging tot humor bevredigend te verenigen.