Het is misschien een rare vraag, maar komen er eigenlijk wel mensen voor in Ocean’s Thirteen? Ik kan ze maar lastig ontwaren. De steracteurs raken te veel verstrikt in een plot dat net zo gecompliceerd als het uurwerk van een Zwitsers horloge. Voor personages van vlees en bloed is geen plaats. Vooral in het eerste kwartier bestookt regisseur Steven Soderbergh de kijker met een excessieve lading informatie, zowel visueel als tekstueel. Ik had dit weekend grote moeite op het grote scherm in zaal 1 van Tuschinksi tegelijkertijd de ondertiteling te lezen en de snelle aaneenschakeling van filmbeelden in me op te nemen.
Ocean’s Thirteen heeft in de openingsfase het effect van een voor leken onbegrijpelijk nieuwsbericht over beursnoteringen inclusief de bijbehorende geheimtaal zoals onder in beeld van rechts naar links rolt op zenders als CNBC. Uiteindelijk bleek alle inspanning voor niets, want het uitgangspunt is eigenlijk heel simpel: Danny Ocean (George Clooney) en zijn dertien kornuiten zullen de onbetrouwbare vastgoedhandelaar en casinobaas Willie Bank (Al Pacino) op ludieke wijze een (financieel) lesje leren nadat dit sujet hun geliefde baas Reuben Tishkoff (Elliott Gould) een hartaanval heeft bezorgd. De klus is zo lastig dat Ocean zelfs aartsvijand Terry Benedict (Andy Garcia) inzet. Het doel van de actie is het in de soep laten draaien van Banks groots opgezette opening van alweer een onooglijk protserig hotel annex goktent in Las Vegas.
Waar halen al die maffiose good guys de tijd vandaan om hun uiterst ingewikkelde wraakactie uit te voeren? Wat doen deze figuren in hun vrije tijd? Hebben ze eigenlijk ooit vrije tijd? Het ene typetje is nog gladder dan het andere en geen van de personages spreekt gewone-mensen-taal. Nu is dat ook geen vereiste – er zijn meer vlotte, actiegerichte Hollywoodproducties waarin zeer bewust onnatuurlijke dialogen worden toegepast. Komisch bedoelde films hebben vaak baat bij gekunsteldheid. Het gevolg is wel dat ik weinig kan meevoelen met de helden uit Ocean’s Thirteen. Ook vrees ik dat binnen een week de inhoud van deze zeepbel me alweer ontschoten is. Vraag me ook niet wat er precies gebeurde in Ocean’s Eleven (2001) en Ocean’s Twelve (2004). Ik geloof dat ik me met die films best vermaakt heb, maar dat was het zo’n beetje.
Het enige ogenblik waarop de personages in Ocean’s Thirteen wel even op mensen lijken, is ook meteen het grappigst (te oordelen aan het luide lach in de bioscoopzaal). Laten we de scène labelen als het Oprah-moment. Ergens halverwege het verhaal blijken Danny Ocean en zijn trouwste vriend Rusty Ryan (Brad Pitt) opeens in staat tot het hebben van emoties. Deze vermakelijke verrassing is groot, de scène sterk getimed en het moment is nog relevant voor de afwikkeling van de plot ook. Steven Soderbergh buit de mensloosheid van zijn personages uit en scoort daarmee, zij het kortstondig.