Much Ado About Nothing (Joss Whedon, 2012)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

muchado

Much Ado About Nothing is een klucht van William Shakespeare uit eind zestiende eeuw, door regisseur Joss Whedon verplaatst naar een moderne villa in de Verenigde Staten in plaats van een landhuis in het Italiaanse Messina. De Amerikaanse acteurs spreken wel nog steeds in ouderwets Engels en de film maakt een zeer toneelmatige indruk. Ik was me er constant van bewust dat ik naar een toneelstuk zat te kijken over mensen die toneelstukjes spelen. Ze doen dat om het huwelijk van Claudio en Hero te bespoedigen en om verbale kemphanen Benedick en Beatrice tot een liefdeskoppel te vormen.

Sommige scènes zijn ronduit flauw, zoals die waarin Benedick (Alexis Denisof) overdreven opzichtig achter ramen springt, valt en kruipt om een gesprek op te vangen. Nog erger zijn alle scènes rondom dommige nachtwaker Dogberry (Nathan ‘I’m an ass’ Fillion). De hoofdrolspelers struikelen letterlijk over graspollen en traptreden, maar blijven fier rechtovereind als het gaat om het uitspreken van de archaïsche teksten. Het enthousiaste spel doet bijna vergeten dat bijna alle dialogen bestaan uit rijmende zinnen. Na afloop van de film vroeg ik me alleen nog af hoe groot de schok voor Beatrice (Amy Acker) zal zijn wanneer ze erachter komt dat ze in het huwelijk getreden is met iemand die het grootste deel van de dag hardop in zichzelf staat te praten.

6/10