Je zou het niet zeggen als je haar op gebrekkige wijze gitaar hoort spelen, maar Micachu (Mica Levi) heeft een klassieke opleiding genoten. Ze bracht met haar band The Shapes en het London Sinfonietta in 2011 het livealbum Chopped and Screwed uit en componeerde de orkestrale score bij de speelfilm Under The Skin (Jonathan Glazer, 2014). Ik had dinsdagavond in het Muziekgebouw geen orkest verwacht, maar wel meer klasse. In plaats daarvan stond het recente album Good Sad Happy Bad centraal en bleek het optreden meer sad en bad dan good en happy.

Micachu en haar twee bandleden hadden de schetsmatige liedjes van hun laatste plaat totaal niet verder uitgewerkt. Integendeel zelfs. Het trio deed er alles aan om de schetsen tot het bot te deconstrueren tot er weinig meer overbleef dan een weinig verheffende basis. Het had een hoop gescheeld als ze dat vol ijver hadden gedaan en niet zo lusteloos als in de eerste zes à zeven nummers die ik wist vol te houden voordat ik vroegtijdig het pand verliet.

Micachu and the Shapes klonk als een band die pas eerder op de dag voor het eerst bij elkaar was gekomen en tijdens de repetitie ter inspiratie een flink aantal joints had gerookt. Sporen van vermoedelijke wietconsumptie waren te traceren in de paar nummers waarin de invloed van reggae doorsijpelde. Een reggaebeat is echter meer dan enkel het accent leggen op de derde tel. Zonder basgitaar klonk de ritmesectie extra armoedig.

Micachu kon haar ogen bijna niet open houden. Zingen ging haar moeilijk af. Ik wist dat ze niet bepaald een nachtegaal is, maar dinsdag waren haar stembanden wel heel erg doorrookt. Elke keer als ze van de veilige basisnoot afweek barstte haar stem krakend uiteen. Haar langzaam aangeslagen, basale akkoorden werden extra vertraagd door de rommelig spelende drummer Marc Pell. In plaats van zijn zwakke techniek te compenseren met inventieve ingevingen, sloeg hij veel op de bekkens om te versluieren dat de afwisseling van basdrum en snaredrum wel heel erg primitief was. Toetseniste Raisa Khan voegde kinderlijke geluidjes toe.

Micachu and the Shapes had springerig en fris als The Slits kunnen zijn zoals onder meer is te zien in de video van een concert uit eind 2014 dat op YouTube is terug te vinden. Wat de band in het Muziekgebouw presteerde had meer verwantschap met de junkies van Royal Trux vlak na het toedienen van een injectie. Dinsdag was de band voornamelijk Micachu and the out of Shapes, zoals mijn goede gezelschap het optreden bondig samenvatte.