Megane (Noako Ogigami, 2007)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

megane

In de Japanse film Megane leert gestreste professor Taeko op een eiland in Okinawa het leven te zien door een andere bril. Onthaasting is zowel het centrale thema als een indicatie voor het verteltempo.

Ik voelde me in de bioscoop een beetje als het hondje dat in de film als figurant verveeld zijn snuit in het zand duwt en het liefst het beeld uit trippelt. De professor (op gepast truttige wijze gespeeld door actrice Satomi Kobayashi) brengt haar vrije tijd door aan het strand en overnacht in een verlaten vakantieoord waar tijdens de lente de wijzers van de klok traag van seconde naar seconde tikken. Het verhaal kabbelt als de branding op een windstille dag.

De meeste actie bestaat uit eten. Heel veel eten. Van zelfgekweekte groenten en ingemaakte pruimen bij het ontbijt, verse kreeft als lunch, geschaafd ijs met zoete bonen in de namiddag tot een barbecue na zonsondergang. Kijken naar Megane maakt hongerig en ongeduldig. Ik moet nog bepalen wat het dramatische hoogtepunt van de film is: 1) de lekke fietsband van de driewieler, 2) de plotselinge regenbui, of 3) de verloren bril.