De animatiefilm Louise En Hiver zal in menige recensie in één adem genoemd worden met The Red Turtle. Dat is begrijpelijk, want de Franse film is de eerstvolgende animatie voor volwassenen die na de film van Michael Dudok in de Nederlandse bioscopen draait. De twee films zijn aan elkaar verwant, onder meer vanwege de fantasierijke manier waarop de levens van de protagonisten langs de kustlijn wordt verbeeld.

De hoofdpersonages in The Red Turtle en Louise En Hiver worden omringd door water. Ze moeten zich zien te redden in onbewoond gebied. De man in The Red Turtle strandt op een onbewoond eiland. Louise blijft in Louise En Hiver alleen achter in de badplaats waar ze elke zomer vertoeft. De oude vrouw mist aan het eind van het vakantieseizoen de laatste trein terug naar de grote stad. Na een hevige storm komt Louise erachter dat ze de enige levende ziel is in het spookstadje aan zee.

Vluchten kan niet meer, want de telefoon in de telefooncel is defect en de uitvalswegen zijn ondergelopen vanwege hevige regenval. Louise kan weinig anders doen dan in haar eentje geduldig wachten op de volgende zomer. Ze verlaat haar blauwe vakantiehuis en leeft als Robinson Crusoe in een zelfgebouwd strandhuisje in de nabijgelegen duinen. De kijker hoeft niet veel moeite te doen om de link met Robinson Crusoe te leggen, want tijdens een van haar wandelingen vindt Louise een reiskist waarin het beroemde boek van schrijver Daniel Defoe opgeborgen zit.

Louise En Hiver is een animatie waarin op luchtige toon zware thema’s worden uitgewerkt. Een van die thema’s is eenzaamheid en dan in het bijzonder de eenzaamheid van alleenstaande ouderen. Ook als er andere mensen aanwezig zijn is Louise een buitenstaander, zoals blijkt in de openingsscène op het drukke strand. Ze observeert de anderen en wekt in haar dagboekaantekeningen, en in de voice-over van actrice Dominique Frot, de indruk dat ze wel degelijk een band heeft met de jongere vakantiegangers. De communicatie waar ze over rept is echter nooit zichtbaar. De andere toeristen hebben het te druk met het vieren van vakantie om de oude vrouw op te merken. Ze zien haar niet en groeten haar niet.

Louise En Hiver

De film verwijst meerdere keren naar de dood. Je kunt je afvragen of Louise eigenlijk nog wel leeft. Op de dag dat ze haar trein mist, blijft de klok thuis stilstaan op kwart over zes. De klok op het station heeft geen wijzers meer. In surrealistische droomscènes drijven klokken weg in de zeegolven. Louise wandelt in een latere fantasiescène ‘s avonds over de boulevard langs de geesten van strandbezoekers uit ver vervlogen tijden. De vrouw legt zich niet zomaar bij de dood neer. Ze begint onder meer een moestuin op de vruchtbare grond van een begraafplaats. Haar levenskracht wordt op de soundtrack begeleid door een jeugdorkest. Louise heeft veel tijd om herinneringen op te halen aan haar eigen jeugd. In flashbacks zien we hoe haar jonge leven al in het teken stond van eenzaamheid en een fascinatie voor de dood.

Een van de technieken die in Louise En Hiver wordt gebruikt is waterverf, wat gezien de locatie aan zee geen onlogische keuze is. Het landschap is in lichte, door elkaar vloeiende kleuren geschilderd. Het tekenpapier blijft duidelijk zichtbaar waardoor de film heel tastbaar wordt, alsof het leven is vastgelegd in pagina’s die je zelf om kunt slaan. Het gebruik van waterverf maakt de wereld rondom Louise vaag. De huizen in de verlaten straten zijn niet veel meer dan schetsen. De zee en de horizon vormen bij elkaar een kaal abstract schilderij waarin leegte overheerst.

Louise En Hiver

Louise En Hiver is ondanks de zware thema’s geen sombere film geworden. Dat is te danken aan het gevoel voor humor en de verbeeldingskracht van het hoofdpersonage. Het verhaal wordt ook verluchtigd door de introductie van pratende hond Pépère met de stem van regisseur Jean-François Laguionie.

8/10