Lola (Brillante Mendoza, 2009)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

lola

Sterke vrouwen hebben deze zomer de overhand in de bioscoop. De vrouw neemt het initiatief, of het nu gaat om een geheime agente met superkrachten in een onzinfilm als Salt (Phillip Noyce, 2010), een eigenaresse van een koffieplantage die tijdens oorlogsdreiging de oogst probeert binnen te halen in White Material (Claire Denis, 2009) of bejaarde oma’s in de sloppenwijken van Manilla in het documentair gefilmde drama Lola (het woord lola is Filippijns voor oma). Ze moeten wel constant tegen de wind in, soms zelfs letterlijk, zoals Lola Sepa (Anita Linda) in de door een storm geteisterde hoofdstad van de Filippijnen.

Lola’s paraplu klapt telkens dicht in de tochtige hoek onder een brug en het kost haar grote moeite een kaarsje brandend te houden op de plek waar haar kleinzoon bij een roofmoord is neergestoken. De hele film lang probeert ze op allerlei manieren geld bijeen te sprokkelen voor een waardige begrafenis. Mannen zijn de grote afwezige in haar familie. Lola Carpin (Rustica Carpio), de oma van de gevangen moordenaar, heeft wel mannen in huis, maar van hen hoeft ze geen hulp te verwachten: haar oude broer ligt ziek op de bank en haar zoon kijkt het liefst de hele avond televisie.

In de overbevolkte wereldstad maakt het niet uit of je familie bent van het slachtoffer of de dader. Het leven bestaat uit constant sjacheren en sjoemelen. Ook op hoge leeftijd moet je stevig in de schoenen staan om te overleven. Dat pragmatisme uiteindelijk de doorslag geeft in de keuzes van de Lola’s, was hoorbaar een schok voor de bezoekers van het festival World Cinema Amsterdam waar Lola vorige maand in de competitie draaide.

8/10