Je moet wel heel erg je best doen om een hele saaie muziekfilm te maken in een levendige muziekstad als Glasgow. Regisseur Charles Gormley en muzikant, scriptschrijver en hoofdrolspeler B.A. Robertson lukte het in 1982 met Living Apart Together. De stoffige titel had me moeten waarschuwen. De film verscheen deze week op dvd en was volgens de advertentie van het label Park Circus long lost for years. In dezelfde tekst wordt Robertson een post-punk musician genoemd. Dat maakt nieuwsgierig, maar de term postpunk wordt hier gebruikt om een periode aan te geven en niet als genreomschrijving.
Robertson maakt in de rol van zanger Richie louter ballads, zo slap als doorweekte boterhammen. Hij is behoorlijk productief – op het podium, backstage, in de huiskamer, in de slaapkamer, in de slaapkamer van zijn twee kleine kinderen, in de pub, in de muziekwinkel en op straat. Zijn vrouw (Barbara Kellerman) heeft genoeg van zijn gekweel en pakt na een half filmuurtje haar koffer om te gaan hokken met nieuwe scharrel Joe (een ondankbare cameo voor filmkomiek Peter Capaldi in zijn speelfilmdebuut).
Maakt Richie zich zorgen? Welnee. Hij blijft laconiek breed glimlachen, laat zijn kinderen achter bij zijn moeder en wordt dikke maatjes met Alicia (Judi Trott), de mooie roodharige jonge assistente van zijn manager. Ongeveer drie kwartier later in de film krijgt hij alsnog spijt en resten slechts 15 minuten om het weer goed te maken met zijn vrouw. Omdat de hele film lang geen enkele sprake is van enig drama, worden in het script twee vage sujetten opgetrommeld die zich om onduidelijke redenen agressief gedragen.
Volgens de gegevens op IMDb duurt de originele versie van Living Apart Together 140 minuten. Onvermeld blijft of uitgerekend de meeste saaie 93 minuten zijn overgebleven. Opvallend feitje: Schotse regisseur Gormley (1937–2005) was in de jaren zeventig en begin jaren tachtig als schrijver betrokken bij enkele Nederlandse speelfilms en schreef onder meer mee aan het beruchte Blue Movie (Wim Verstappen, 1971). Muzikant Robertson was midden jaren negentig verantwoordelijk voor de eindtune van de televisieserie Baywatch.
2/10