Like Someone In Love (Abbas Kiarostami, 2012)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

likesomeone

De Japanse productie Like Someone In Love van de Iraanse regisseur Abbas Kiarostami bevat een kleine film binnen de film. Het moment zet de rest van de film in de schaduw.

Vroeg in het verhaal neemt studente Akiko (Rin Takanashi) ’s avonds de taxi. Op de achterbank beluistert ze via een koptelefoon haar voicemail. Verspreid over de dag heeft haar grootmoeder een stuk of tien berichten achterlaten. Oma wilde haar kleindochter verrassen met een bezoek aan Tokio en een ontmoeting regelen. Tevergeefs. Twaalf uur lang heeft ze voor niets de voicemail ingesproken en op haar kleindochter gewacht, hopend op een gezamenlijke lunch of diner. Akiko is op weg naar een andere afspraak, maar dat is niet de enige reden waarom ze niet terugbelt.

Vlak voor vertrek doet grootmoeder een laatste poging. Ze zal nog even wachten buiten het station voordat ze op de laatste trein terug naar huis stapt. Akiko vraagt de taxichauffeur naar het stationsplein te rijden. Daar staat oma, aan de voet van een standbeeld, bepakt en bezakt met de tassen waar de oude vrouw de hele dag mee heeft rondgezeuld. Ze kijkt verwachtingsvol om zich heen in de hoop Akiko tussen de voorbijgangers te herkennen. Akiko laat de taxi een extra rondje rijden. De chauffeur heeft geen idee waarom. Terwijl hij met de studente wegrijdt van de rotonde, ziet hij ook niet hoe zij op de achterbank de tranen van haar wangen veegt.

Het kort geschetste kleine drama is zo intens, dat ik de rest van de film verdoofd heb uitgezeten, meer in gedachten bij de doodongelukkige oude vrouw in de trein dan betrokken bij de verdere belevenissen van Akiko. Het beeld van grootmoeder, moederziel alleen op het pleintje, staat op mijn netvlies gegrift. De rest van de film ben ik min of meer vergeten. Like Someone In Love geef ik later nog weleens een tweede kans.

7/10